شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vijaya M Musini, Kendra AK Lawrence, Patricia M Fortin, Ken Bassett, James M Wright. Blood pressure lowering efficacy of renin inhibitors for primary hypertension. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1181-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1181-fa.html
پیشینه
پرفشاری خون، یک وضعیت مزمن و مرتبط با افزایش خطر موربیدیتی و مرگومیر است. رنین، آنزیم مسئول تبدیل آنژیوتانسینوژن (angiotensinogen) به آنژیوتانسین I (angiotensin I) است که پس از آن به آنژیوتانسین II تبدیل می‌شود. مهارکنندههای رنین، دسته جدیدی از داروها هستند که با جلوگیری از تشکیل آنژیوتانسین I و آنژیوتانسینII، فشارخون (BP) را کاهش می‌دهند.
اهداف
اندازه‌گیری تاثیر مهارکنندههای رنین بر کاهش BPمرتبط با دوز در مقایسه با دارونما در درمان پرفشاری خون اولیه.
تعیین تغییر میزان BP، فشار نبض، ضربان قلب و ارزیابی عوارض جانبی (مرگومیر، عوارض جانبی جدی غیرکشنده، عوارض جانبی کلی، خروج از مطالعه به‌دلیل عوارض جانبی و عوارض جانبی خاص مانند سرفه خشک، اسهال و آنژیوادم).
تعیین تغییر میزان BP، فشار نبض، ضربان قلب و ارزیابی عوارض جانبی (مرگومیر، عوارض جانبی جدی غیرکشنده، عوارض جانبی کلی، خروج از مطالعه به‌دلیل عوارض جانبی و عوارض جانبی خاص مانند سرفه خشک، اسهال و آنژیوادم).
روش های جستجو
متخصصین اطلاعات پرفشاری خون کاکرین، بانک‌های اطلاعاتی زیر را برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCT) تا فوریه 2017 جست‌وجو کردند: ثبت تخصصی فشارخون بالای کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (2017، شماره 2)، MEDLINE (از سال 1946)، Embase (از سال 1974)، پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و ClinicalTrials.gov. هیچ محدودیتی از نظر زبان یا نوع انتشار وجود نداشت. ما همچنین آژانس دارویی اروپا (EMA) را برای گزارش‌های مطالعه بالینی، بانک اطلاعاتی نتایج مطالعه بالینی نوارتیس (Novartis Clinical Study Results Database) و استنادات کتاب‌شناختی را از منابع بازیابی شده جست‌وجو کردیم و با نویسندگان مقالات مربوطه برای کارهای منتشرشده و منتشرنشده بیشتر تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
ما مطالعات تصادفی‌سازی‌شده، دوسو کور، کنترل‌شده با دارونما را انتخاب کردیم که اثربخشی مونوتراپی با دوز ثابت از مهارکننده رنین را در مقایسه با دارونما بر کاهشBP با پیگیری حداقل 3 تا 12 هفته در بزرگسالان بیمار دارای فشارخون بالای اولیه ارزیابی کردند،.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
این مرور سیستماتیک، یک به‌روزرسانی جامع است که شامل 4 مطالعه اضافی و جزئیات گسترده از 9 گزارش مطالعه بالینی (CSR) از مطالعات انتخاب‌شده قبلی به‌دست آمده از EMA است. سه CSR باقی مانده در دسترس نیستند.
دو نویسنده مرور به‌طور جداگانه، واجد شرایط بودن مطالعات را مورد بررسی قرار داده و داده‌ها را را استخراج کردند. در تمام مواردی که بین CSR و گزارش منتشرشده، تفاوت وجود داشت، داده‌های به‌دست آمده از CSR مورد استفاده قرار گرفت. پیامدهای دوتایی به صورت نسبت خطر (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و پیامدهای پیوسته به صورت میانگین تفاوت (MD) با 95% فاصله اطمینان (CI) گزارش شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور جداگانه، واجد شرایط بودن مطالعات را مورد بررسی قرار داده و داده‌ها را را استخراج کردند. در تمام مواردی که بین CSR و گزارش منتشرشده، تفاوت وجود داشت، داده‌های به‌دست آمده از CSR مورد استفاده قرار گرفت. پیامدهای دوتایی به صورت نسبت خطر (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) و پیامدهای پیوسته به صورت میانگین تفاوت (MD) با 95% فاصله اطمینان (CI) گزارش شدند.
نتایج اصلی
12مطالعه (با میانگین دوره پیگیری 8 هفته) در 7439 بیمار نژاد قفقازی (میانگین سن 54 سال) مبتلا به هیپرتانسیون غیر عارضه‌دار خفیف تا متوسط، واجد شرایط برای ورود به این مرور بودند. آلیسکیرن (Aliskiren) تنها مهارکننده رنین بود که ارزیابی شد. تمام مطالعات انتخاب‌شده از نظر احتمال بالای سوگیری (Bias) ریزش، گزارش و منبع مالی مورد بررسی قرار گرفتند.
آلیسکیرن در مقایسه با دارونما، بر کاهش فشارخون سیستولیک / دیاستولیک (SBP / DBP) مرتبط با دوز با MD و فاصله اطمینان 95% تاثیر داشت: آلیسکیرن 75 میلی‌گرم (MD: 2.97 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): : 4.76 - تا 1.18 - ) / (MD: 2.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.13 - تا 0.96 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)، آلیسکیرن 150 میلی‌گرم (MD: 5.95 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.85 - تا 5.06 - ) / (MD: 3.16 - ؛95% فاصله اطمینان (CI): 3.74 - تا -2.58 ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)،
آلیسکیرن 300 میلی‌گرم (MD: 7.88 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.94 - تا 6.82 - ) / (MD: 4.49 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.17 - تا 3.82 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)، آلیسکیرن 600 میلی‌گرم (MD: 11.35 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14.43 - تا 8.27 - ) / (MD: 5.86 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.73 - تا 3.99 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت پائین). کاهش وابسته به دوز در فشار خون با مصرف آلیسکیرن 75 میلی‌گرم، 150 میلی‌گرم و 300 میلی‌گرم وجود داشت.
تاثیر آلیسکیرن 600 میلی‌گرم در مقایسه با آلیسکیرین 300 میلی‌گرم بر کاهش فشارخون، متفاوت نبود (MD: 0.61 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.78 - تا 1.56 - ) / (MD: 0.68 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.03 - تا 0.67 - ). آلیسکیرن تاثیری بر تغییرات فشارخون نداشت. باتوجه به اطلاعات بسیار محدودی که در مورد تغییر ضربان قلب و فشار نبض در دسترس بود، انجام متاآنالیز این پیامدها ممکن نبود.
مرگومیر و عوارض جانبی جدی ناخوشایند افزایش نیافت. این مرور نشان می‌دهد که در مطالعات دارای 8 هفته طول درمان با آلیسکیرن، خروج از درمان به‌دلیل عوارض جانبی افزایش نیافت (شواهد با کیفیت پائین). اسهال در روش وابسته به دوز با آلیسکیرن 600 میلی‌گرم افزایش یافت (نسبت خطر (RR): 7.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.48 تا 19.72) (شواهد با کیفیت پائین). سردرد، نازوفارنژیت (nasopharyngitis)، اسهال، سرگیجه و خستگی، شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش‌شده بودند.
آلیسکیرن در مقایسه با دارونما، بر کاهش فشارخون سیستولیک / دیاستولیک (SBP / DBP) مرتبط با دوز با MD و فاصله اطمینان 95% تاثیر داشت: آلیسکیرن 75 میلی‌گرم (MD: 2.97 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): : 4.76 - تا 1.18 - ) / (MD: 2.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.13 - تا 0.96 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)، آلیسکیرن 150 میلی‌گرم (MD: 5.95 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.85 - تا 5.06 - ) / (MD: 3.16 - ؛95% فاصله اطمینان (CI): 3.74 - تا -2.58 ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)،
آلیسکیرن 300 میلی‌گرم (MD: 7.88 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.94 - تا 6.82 - ) / (MD: 4.49 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.17 - تا 3.82 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت متوسط)، آلیسکیرن 600 میلی‌گرم (MD: 11.35 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14.43 - تا 8.27 - ) / (MD: 5.86 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7.73 - تا 3.99 - ) میلی‌متر جیوه (شواهد با کیفیت پائین). کاهش وابسته به دوز در فشار خون با مصرف آلیسکیرن 75 میلی‌گرم، 150 میلی‌گرم و 300 میلی‌گرم وجود داشت.
تاثیر آلیسکیرن 600 میلی‌گرم در مقایسه با آلیسکیرین 300 میلی‌گرم بر کاهش فشارخون، متفاوت نبود (MD: 0.61 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.78 - تا 1.56 - ) / (MD: 0.68 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.03 - تا 0.67 - ). آلیسکیرن تاثیری بر تغییرات فشارخون نداشت. باتوجه به اطلاعات بسیار محدودی که در مورد تغییر ضربان قلب و فشار نبض در دسترس بود، انجام متاآنالیز این پیامدها ممکن نبود.
مرگومیر و عوارض جانبی جدی ناخوشایند افزایش نیافت. این مرور نشان می‌دهد که در مطالعات دارای 8 هفته طول درمان با آلیسکیرن، خروج از درمان به‌دلیل عوارض جانبی افزایش نیافت (شواهد با کیفیت پائین). اسهال در روش وابسته به دوز با آلیسکیرن 600 میلی‌گرم افزایش یافت (نسبت خطر (RR): 7.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.48 تا 19.72) (شواهد با کیفیت پائین). سردرد، نازوفارنژیت (nasopharyngitis)، اسهال، سرگیجه و خستگی، شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش‌شده بودند.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
آلیسکیرن در مقایسه با دارونما، BP را کاهش داد و این اثر وابسته به دوز است. این مقدار اثر کاهش BP، مشابه مهارکنندههای آنزیم آنژیوتانسین تبدیل‌شده (ACE) و بلاکرهای گیرنده آنژیوتنسین (ARBs) است. هیچ تغییری در میزان مرگومیر، عوارض جانبی جدی غیر کشنده یا خروج از مطالعه به‌دلیل مونوتراپی کوتاه‌مدت با آلیسکیرن وجود ندارد. اسهال به‌میزان قابل توجهی با آلیسکیرن 600 میلی‌گرم افزایش یافت.
خلاصه به زبان ساده
اثر آلیسکیرن بر کاهش فشارخون
سوال مطالعه مروری
ما می‌خواستیم تعیین کنیم که آیا برای کاهش فشارخون در بیماران بزرگسال دارای فشارخون بالا، آلیسکیرن بهتر از دارونما است و اینکه آیا عوارض جانبی با مصرف این دارو افزایش یافته است یا خیر. ما همچنین می‌خواستیم تعیین کنیم که آیا تغییر فشارخون، فشار نبض، ضربان قلب و خروج از مطالعه به‌دلیل عوارض جانبی وجود داشت یا خیر.
ما متون پزشکی موجود را برای یافتن تمام کارآزمایی‌هایی که این سوالات را ارزیابی کرده بودند، جست‌وجو کردیم. داده‌هایی که در این مرور انتخاب شدند تا فوریه 2017 به‌روز رسانی شدند.
پیشینه
فشارخون بالا یا پرفشاری خون می‌تواند منجر به حمله قلبی و سکته شود. دسته جدیدی از داروها که مهارکنندههای رنین نامیده می‌شوند، برای درمان پرفشاری خون شناخته شده‌اند. آلیسکیرن تنها دارو از دسته مهارکنندههای رنین است که در حال حاضر برای درمان فشارخون بالا مورد مطالعه و تایید قرار گرفته است.
ویژگی‌های مطالعه
ما 12 مطالعه را با 8 هفته پیگیری یافتیم که در آن‌ها 7439 فرد بزرگسال دارای پرفشاری خون خفیف تا متوسط بدون عارضه، به‌طور تصادفی به آلیسکیرن یا دوزهای 75 تا 600 میلی‌گرم یا دارونما اختصاص داده شدند. تمام مطالعات توسط تولیدکننده Novartis، حمایت مالی شدند. اطلاعات دقیق مربوط به عوارض جانبی از 9 گزارش مطالعه بالینی به‌دست آمده درباره تعدیل‌کننده‌ها برای این به‌روز رسانی انتخاب شدند.
نتایج اصلی
ما نتیجه گرفتیم که آلیسکیرن در کاهش فشارخون بهتر از دارونما است و هنگامی که دوز 300 میلی‌گرم، که حداکثر دوز توصیه شده است، استفاده شد، میران این تاثیر با سایر گروه‌های دارویی مشابه بود. آلیسکیرن 300 میلی‌گرم، فشارخون را به میزان 8 امتیاز در نقطه بالایی (فشارخون سیستولیک نامیده می‌شود) و 5 امتیاز در نقطه پائینی (فشارخون دیاستولیک نامیده می‌شود) کاهش داد. آلیسکیرن، تاثیری بر تغییرات فشار خون نداشت. باتوجه به اطلاعات بسیار محدود در مورد تغییر ضربان قلب و فشار پالس (تفاوت بین تعداد بالا و پائین) تحلیل این پیامدها ممکن نبود.
این مطالعات برای بررسی عوارض جانبی، بسیار کوتاه‌مدت بودند. آلیسکیرن، مرگومیر، عوارض جانبی جدی نامطلوب یا خروج از درمان را به‌دلیل عوارض جانبی افزایش نداد. سردرد، اسهال، سرگیجه و خستگی، شایع‌ترین عوارض جانبی مشاهده‌شده بودند. اسهال با آلیسکیرن 600 میلی‌گرم در مقایسه با دارونما، به‌میزان قابل توجهی افزایش یافت.
کیفیت شواهد
از آن‌جایی که مطالعات انتخاب‌شده، احتمال بالای سوگیری گزارش و حمایت مالی را بررسی کرده بودند، شواهد مربوط به کاهش فشارخون با دوز توصیه‌شده دارای کیفیت متوسط امتیازبندی شده و شواهد مربوط به داده‌های عوارض جانبی با کیفیت پائین درجه‌بندی شدند.
ما می‌خواستیم تعیین کنیم که آیا برای کاهش فشارخون در بیماران بزرگسال دارای فشارخون بالا، آلیسکیرن بهتر از دارونما است و اینکه آیا عوارض جانبی با مصرف این دارو افزایش یافته است یا خیر. ما همچنین می‌خواستیم تعیین کنیم که آیا تغییر فشارخون، فشار نبض، ضربان قلب و خروج از مطالعه به‌دلیل عوارض جانبی وجود داشت یا خیر.
ما متون پزشکی موجود را برای یافتن تمام کارآزمایی‌هایی که این سوالات را ارزیابی کرده بودند، جست‌وجو کردیم. داده‌هایی که در این مرور انتخاب شدند تا فوریه 2017 به‌روز رسانی شدند.
پیشینه
فشارخون بالا یا پرفشاری خون می‌تواند منجر به حمله قلبی و سکته شود. دسته جدیدی از داروها که مهارکنندههای رنین نامیده می‌شوند، برای درمان پرفشاری خون شناخته شده‌اند. آلیسکیرن تنها دارو از دسته مهارکنندههای رنین است که در حال حاضر برای درمان فشارخون بالا مورد مطالعه و تایید قرار گرفته است.
ویژگی‌های مطالعه
ما 12 مطالعه را با 8 هفته پیگیری یافتیم که در آن‌ها 7439 فرد بزرگسال دارای پرفشاری خون خفیف تا متوسط بدون عارضه، به‌طور تصادفی به آلیسکیرن یا دوزهای 75 تا 600 میلی‌گرم یا دارونما اختصاص داده شدند. تمام مطالعات توسط تولیدکننده Novartis، حمایت مالی شدند. اطلاعات دقیق مربوط به عوارض جانبی از 9 گزارش مطالعه بالینی به‌دست آمده درباره تعدیل‌کننده‌ها برای این به‌روز رسانی انتخاب شدند.
نتایج اصلی
ما نتیجه گرفتیم که آلیسکیرن در کاهش فشارخون بهتر از دارونما است و هنگامی که دوز 300 میلی‌گرم، که حداکثر دوز توصیه شده است، استفاده شد، میران این تاثیر با سایر گروه‌های دارویی مشابه بود. آلیسکیرن 300 میلی‌گرم، فشارخون را به میزان 8 امتیاز در نقطه بالایی (فشارخون سیستولیک نامیده می‌شود) و 5 امتیاز در نقطه پائینی (فشارخون دیاستولیک نامیده می‌شود) کاهش داد. آلیسکیرن، تاثیری بر تغییرات فشار خون نداشت. باتوجه به اطلاعات بسیار محدود در مورد تغییر ضربان قلب و فشار پالس (تفاوت بین تعداد بالا و پائین) تحلیل این پیامدها ممکن نبود.
این مطالعات برای بررسی عوارض جانبی، بسیار کوتاه‌مدت بودند. آلیسکیرن، مرگومیر، عوارض جانبی جدی نامطلوب یا خروج از درمان را به‌دلیل عوارض جانبی افزایش نداد. سردرد، اسهال، سرگیجه و خستگی، شایع‌ترین عوارض جانبی مشاهده‌شده بودند. اسهال با آلیسکیرن 600 میلی‌گرم در مقایسه با دارونما، به‌میزان قابل توجهی افزایش یافت.
کیفیت شواهد
از آن‌جایی که مطالعات انتخاب‌شده، احتمال بالای سوگیری گزارش و حمایت مالی را بررسی کرده بودند، شواهد مربوط به کاهش فشارخون با دوز توصیه‌شده دارای کیفیت متوسط امتیازبندی شده و شواهد مربوط به داده‌های عوارض جانبی با کیفیت پائین درجه‌بندی شدند.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Hypertension Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/11/13 | انتشار: 1396/1/16
