بی‌اختیاری ادراری تا 50% از زنان را مبتلا کرده است. مطالعات در ایالات متحده آمریکا بیانگر آن است که 80% از این زنان، دارای نشانه‌ای از بی‌اختیاری ادراری استرسی هستند. این موضوع، بار سلامتی و اقتصادی چشمگیری را بر جامعه و زنان مبتلا تحمیل می‌کند. کولپوساسپنشن (colposuspension) و اکنون اسلینگ‌های میدیورترال (mid-urethral) در درمان بیماران مبتلا به بی‌اختیاری استرسی مؤثر هستند. با این حال عوارض جانبی همراه با آن‌ها عبارتند‌از: آسیب به مثانه و روده، درد کشاله ران و تشکیل هماتوم. این امر منجر به ایجاد اسلینگ‌های تک‌برش نسل سوم شد که تحت عنوان مینی-اسلینگ‌ها (mini-slings) نیز شناخته می‌شوند.
لازم به ذکر است که TVT-Secur (Gynecare, Bridgewater, NJ, USA)، یکی از انواع اسلینگ تک‌برش است که به دلیل نتایج ضعیف، از بازار خارج شد. با این حال، این شیوه یکی از گسترده‌ترین اسلینگ‌های تک‌برش است که مورد بررسی قرار گرفته و در چند کارآزمایی انتخابی در این مطالعه مروری نیز از آن استفاده شده بود. با وجود منع استفاده بالینی، تصمیم گرفته شد که داده‌های مربوط به این اسلینگ در نخستین تکرار از این مطالعه مروری گنجانده شود؛ به‌طوری که داده‌های سطح a1 در این مقاله در دسترس هستند تا فقدان اثربخشی آن تأیید شود.

هدف این بررسی، ارزیابی اثربخشی جراحی‌های مینی-اسلینگ در زنان مبتلا به بی‌اختیاری ادراری استرسی یورودینامیک (urodynamic) بالینی یا مخلوط، از نظر وضعیت توانایی نگه داشتن ادرار، کیفیت زندگی یا عوارض جانبی است.

ما این موارد را جست‌وجو کردیم: مرکز ثبت تخصصی بی‌اختیاری در کاکرین (شامل: CENTRAL، MEDLINE، MEDLINE in process) (جست‌وجو در 6 فوریه 2013)؛ ClinicalTrials.gov، WHO ICTRP (جست‌وجو در 20 سپتامبر 2012) و فهرست منابع.

ما همه کارآزمایی‌های تصادفی و کنترل شده (RCT) یا شبه RCT را در نظر گرفتیم، که در آن‌ها زنان مبتلا به بی‌اختیاری استرسی یورودینامیک، یا زنان مبتلا به علائم بی‌اختیاری استرسی یا بی‌اختیاری ادراری مخلوط با غلبه استرس بررسی شده یودند و در حداقل یک بازوی کارآزمایی تحت درمان با اسلینگ‌های تک‌برش جدید قرار گرفته بودند. تعریف اسلینگ‌ تک‌برش عبارت است از «اسلینگی که دربرگیرنده مسیر ترانس اوبتوراتور یا رتروپوبیک تروکار (Trocar) یا نوار نباشد و فقط شامل یک تک‌برش واژینال باشد (برای مثال بدون زخم‌های خارجی در کشاله ران یا قسمت تحتانی شکم).»

سه نویسنده این مطالعه مروری، کیفیت روش‌شناختی کارآزمایی‌های بالقوه واجد شرایط را ارزیابی کرده و به‌طور مستقل داده‌ها را از هر کارآزمایی استخراج کردند.

ما 31 کارآزمایی را شامل 3290 زن شناسایی کردیم. تعدادی نقص روش‌شناختی در برخی کارآزمایی‌ها مشاهده شد؛ خلاصه‌ای از آن‌ها در بخش «خطر سوگیری (Bias) در مطالعات انتخابی» آورده شده است.
هیچ مطالعه‌ای اسلینگ‌های تک‌برش را با عدم درمان، درمان محافظه‌کارانه (conservative)، کولپوساسپنشن، جراحی‌های لاپاروسکوپیک یا اسلینگ‌های ساب‌یورترال (sub-urethral) مقایسه نکرده بود. هیچ اطلاعاتی درباره مقایسه اسلینگ‌های تک‌برش با اسلینگ‌های میدیورترال رتروپوبیک (رویکرد بالا به پایین (top-down)) موجود نبود؛ اما نویسندگان این مطالعه مروری اعتقاد دارند این موضوع، مقایسه کلی را در برابر اسلینگ‌های میدیورترال رتروپوبیک تحت تأثیر قرار نمی‌دهد.
انواع اسلینگ‌های تک‌برش در این مطالعه مروری عبارت‌اند از:
TVT-Secur (Gynecare); MiniArc (American Medical Systems, Minnetonka, USA); Ajust (CR Bard Inc., Covington, USA); Needleless (Mayumana Healthcare, Lisse, The Netherlands); Ophira (Promedon, Cordoba, Argentina); Tissue Fixation System (TFS PTY Ltd, Sydney, Australia) and CureMesh (DMed Co. Inc., Seoul, Korea).
زنان با احتمال بیشتری بعد از جراحی با اسلینگ‌های تک‌برش نسبت به اسلینگ‌های رتروپوبیک مانند نوار واژینال بدون کشش (TVTTM) بی‌اختیار باقی مانده بودند (41%، 121/292 در مقابل 26%، 72/281؛ خطر نسبی (RR): 2.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 4.14). مدت زمان جراحی برای اسلینگ‌های تک‌برش، اندکی کوتاه‌تر بود؛ اما احتمال de novo urgency بالاتر بود (RR: 2.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.25 تا 4.56). چهار مورد از پنج مطالعه در این مقایسه، شامل TVT-Secur به عنوان اسلینگ تک‌برش بودند.
اسلینگ‌های تک‌برش باعث بی‌اختیاری ادراری بیشتری در قیاس با اسلینگ‌های ترانس اوبتوراتور شده بود (30% در برابر 11%؛ RR: 42.55؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.93 تا 3.36). پروفایل عوارض جانبی به‌طور چشمگیری بدتر بود؛ به ویژه در زمینه خطرات بیشتر مواجهه با مش (mesh) واژینال (RR: 3.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.42 تا 9.86)، اروزیون مثانه/مجرا (RR: 17.79؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 298.88) و خونریزی حین عمل جراحی (میانگین تفاوت (MD): 3.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 18.79 تا 33.88). درد پس از جراحی شیوع کمتری با اسلینگ‌های تک‌برش داشت (RR: 0.29؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.20 تا 0.43) و میزان درد و رنج بلند‌مدت به صورت نا‌محسوسی کمتر بود؛ اما اهمیت بالینی این تفاوت‌ها جای تردید دارد. اغلب این یافته‌ها از کارآزمایی‌هایی کسب شده بود که مشتمل بر TVT-Secur بودند: مستثنا کردن کارآزمایی‌های دیگر نشان داد که خطر بالای بی‌اختیاری اساساً با استفاده از این وسیله مرتبط بوده است (RR: 2.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.98 تا 3.54). TVT-Secur از مصرف بالینی کنار گذاشته شده است.
شواهد برای آنکه نشان‌دهنده اختلاف در نرخ بی‌اختیاری با سایر اسلینگ‌های تک‌برش در مقایسه با اسلینگ‌های ترانس اوبتوراتور Inside-out یا Outside-in باشند، ناکافی هستند. مدت زمان جراحی به‌طور نامحسوسی برای اسلینگ‌های تک‌برش در قیاس با اسلینگ‌های ترانس اوبتوراتور کوتاه‌تر بود؛ اما فقط حدود دو دقیقه و همراه با ناهمگونی زیاد در این مقایسه. خطر درد کشاله ران/ران بعد از عمل و طولانی‌مدت، اندکی با اسلینگ‌های تک‌برش کمتر بود؛ اما شواهد کلی برای نشان دادن یک تفاوت چشمگیر در عوارض جانبی اسلینگ‌های تک‌برش در قیاس با اسلینگ‌های ترانس اوبتوراتور ناکافی بود. همچنین شواهد برای اجازه انجام یک آنالیز حساسیت معنادار از سایر اسلینگ‌های تک‌برش در مقایسه با اسلینگ‌های ترانس‌اوبتوراتور ناقص بود؛ زیرا همه فاصله اطمینان‌ها وسیع بودند. تنها تفاوت‌های عمده در نرخ‌های درد پس از عمل و بلند‌مدت و مدت زمان عمل جراحی بود که اندکی به نفع اسلینگ‌های تک‌برش بود.
نتایج کلی نشان می‌دهد که TVT-Secur به‌طور قابل‌توجهی پائین‌تر از اسلینگ‌های رتروپوبیک و ترانس‌اوبتوراتور Inside-out قرار دارد؛ اما شواهد بیشتری برای پذیرفتن هر‌گونه مقایسه معقول اسلینگ‌های تک‌برش در مقابل اسلینگ‌های ترانس اوبتوراتور موردنیاز است.
هنگامی که یک اسلینگ تک‌برش با دیگری مقایسه شد، شواهد برای نشان دادن یک اختلاف معنادار میان هر‌یک از اسلینگ‌ها در هر‌کدام از مقایسه‌های انجام‌شده ناکافی بود.

TVT-Secur نسبت به اسلینگ‌های مید‌یورترال استاندارد برای درمان زنان مبتلا به بی‌اختیاری استرسی، پائین‌تر قرار می‌گیرد و در حال حاضر از استفاده بالینی کنار گذاشته شده است. شواهد کافی درباره سایر اسلینگ‌های تک‌برش در مقایسه با اسلینگ‌های رتروپوبیک یا ترانس‌اوبتوراتور برای انجام مقایسه‌های قابل‌اعتماد وجود نداشت. یک تفسیر اقتصادی مختصر (brief economic commentary-BEC) دو مطالعه را شناسایی کرد که هیچ تفاوتی را در پیامد‌های بالینی بین اسلینگ‌های تک‌برش و اسلینگ‌های میدیورترال ترانس‌اوبتوراتور گزارش نکرده بود؛ اما اسلینگ‌های تک‌برش ممکن است بر مینای پیگیری یک‌ساله، هزینه اثر‌بخش‌تر از اسلینگ‌های میدیورترال ترانس اوبتوراتور باشد. نیاز به کارآزمایی‌های بیشتری با قدرت کافی و کیفیت بالا با پیگیری طولانی‌مدت‌تر وجود دارد. کارآزمایی‌ها باید به‌وضوح مکانیسم تثبیت این اسلینگ‌های تک‌برش را تشریح کنند: واضح است که اگر‌چه آن‌ها به عنوان یک گروه منفرد گرد‌ هم می‌آیند، یک تفاوت قابل‌ملاحظه در مکانیسم‌های تثبیت می‌تواند پیامد‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.