شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2016 -
جلد 2016 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sarah Jones, William D-C Man, Wei Gao, Irene J Higginson, Andrew Wilcock, Matthew Maddocks. Neuromuscular electrical stimulation for muscle weakness in adults with advanced disease. 3 2016; 2016
URL: http://cochrane.ir/article-1-1074-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1074-fa.html
پیشینه
این بررسی روزآمدشده بررسی قبلی است که در بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین شماره 1 سال 2013 چاپ شد. موضوع بررسی تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی برای ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته است.
بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته اغلب دچار ضعف عضلانی می‌شوند، که می‌تواند به‌طور نامطلوبی بر توانایی آن‌ها در مستقل بودن و کیفیت زندگی‌شان تاثیر بگذارد. در آن دسته از بیماران که قادر یا مایل به انجام فعالیت ورزشی تمام بدن نیستند، تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی (NMES) ممکن است یک درمان جایگزین برای افزایش قدرت عضلات اندام تحتانی باشد. به‌نظر می‌رسد برنامه‌های NMES برای بیماران قابل قبول است و منجر به بهبود عملکرد عضلانی، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی آن‌ها شده است. با این حال، تخمین‌ها در مورد اثربخشی NMES بر اساس مطالعات فردی فاقد توان و دقت هستند.
بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته اغلب دچار ضعف عضلانی می‌شوند، که می‌تواند به‌طور نامطلوبی بر توانایی آن‌ها در مستقل بودن و کیفیت زندگی‌شان تاثیر بگذارد. در آن دسته از بیماران که قادر یا مایل به انجام فعالیت ورزشی تمام بدن نیستند، تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی (NMES) ممکن است یک درمان جایگزین برای افزایش قدرت عضلات اندام تحتانی باشد. به‌نظر می‌رسد برنامه‌های NMES برای بیماران قابل قبول است و منجر به بهبود عملکرد عضلانی، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی آن‌ها شده است. با این حال، تخمین‌ها در مورد اثربخشی NMES بر اساس مطالعات فردی فاقد توان و دقت هستند.
اهداف
هدف اولیه: ارزیابی اثربخشی NMES بر قدرت عضلات چهار سر ران در بزگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته.
اهداف ثانویه: بررسی ایمنی و قابلیت پذیرش NMES و تأثیر آن بر عملکرد عضلات محیطی (قدرت یا استقامت)، توده عضلانی، ظرفیت تمرین، تنگی نفس و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت.
اهداف ثانویه: بررسی ایمنی و قابلیت پذیرش NMES و تأثیر آن بر عملکرد عضلات محیطی (قدرت یا استقامت)، توده عضلانی، ظرفیت تمرین، تنگی نفس و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت.
روش های جستجو
ما مطالعاتی را از جست‌وجوهای انجام شده در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، پایگاه اطلاعتی بررسی‌های سیستماتیک کاکرین (CDSR) و پایگاه اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (DARE) (کتابخانه کاکرین)، MEDLINE (OVID)، Embase OVID))، EBSCO) CINAHL)، و پایگاه‌های اطلاعاتی PsycinFO (OVID) تا ژانویه 2016، جست‌وجوهای استنادات، خلاصه‌مقالات کنفرانس و بررسی‌های سیستماتیک قبلی به دست آوردیم.
معیارهای انتخاب
معیارهای انتخاب ما شامل کارآزمایی‌های تصادفی و کنترل شده در بزرگسالان مبتلا به بیماری تنفسی مزمن، نارسایی مزمن قلبی، سرطان یا HIV / AIDS بود که یک برنامه NMES را به عنوان مداخله تنها یا ضمیمه‌ای، با گروه‌های بدون درمان، NMES ساختگی، یا یک کنترل فعال مقایسه کردند. ما هیچ محدودیت زبانی را تحمیل نکردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مروری به‌طور مستقل داده‌های مربوط به طراحی مطالعه، شرکت‌کنندگان، مداخلات و نتایج را استخراج کردند. ما با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردیم. ما تفاوت‌های میانگین (MD) یا تفاوت‌های میانگین استاندارد (SMD) را بین گروه مداخله و گروه کنترل برای نتایج با داده‌های کافی محاسبه کردیم؛ برای نتایج دیگر ما یافته‌های مطالعات فردی را شرح دادیم. ما شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) مورد ارزیابی قرار دادیم و جدول «خلاصۀ یافته‌ها» را ایجاد کردیم.
نتایج اصلی
هجده مطالعه (20 گزارش) که در کل شامل 933 شرکت کننده مبتلا به COPD، بیماری‌های مزمن تنفسی، نارسایی مزمن قلب، و/یا سرطان قفسه سینه بودند، معیارهای ورود به این به‌روزرسانی را به‌دست آوردند، که هفت مطالعه بیشتر از نسخه قبلی وارد این بررسی شدند. همه به‌جز یک مطالعه که NMES را با تمرین مقاومتی مقایسه کرده بود، برنامه NMES را با عدم درمان یا NMES ساختگی مقایسه کردند. بیشتر مطالعات در یک مرکز تکی انجام شده و احتمال ایجاد خطر سوگیری ناشی از کمبود شرکت‌کننده یا ارزیابی‌کنندۀ کور و اندازه کوچک مطالعه وجود داشت. کیفیت شواهد با استفاده از GRADE در مقایسۀ NMES با گروه کنترل، برای قدرت عضلات چهار سر ران پائین، برای وقوع عوارض جانبی متوسط، و برای تمام نتایج ثانویه دیگر از بسیار پائین تا پائین بود. ما کیفیت درجه‌بندی شواهد را به‌طور عمده به‌دلیل ناهماهنگی در میان یافته‌های مطالعه و عدم دقت در مورد برآوردهای تاثیرات کاهش دادیم. مطالعات هیچ عوارض جانبی جدی و بروز درد عضلانی را کمی پس از NMES گزارش ندادند.
NMES منجر به بهبود آماری معناداری در قدرت عضله چهار سر ران در مقایسه با کنترل (12 مطالعه؛ 781 شرکت کننده؛ SMD: 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.87)، با تفاوت تقریبی معادل 1.1 کیلوگرم است. همچنین افزایش توده عضلانی پس از NMES مشاهده شد، هر چند که اثر قابل توجه به‌نظر می‌رسید وابسته به روش ارزیابی مورد استفاده باشد (هشت مطالعه، 314 شرکت‌کننده). در سراسر آزمون‌های عملکرد ورزشی، میانگین تفاوت در مقایسه با کنترل از لحاظ آماری برای آزمون 6 دقیقه‌ای پیاده‌روی معنی‌دار بود (7 مطالعه؛ 317 شرکت‌کننده؛ 35 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14 تا 56)، اما نه برای آزمون فزاینده shuttle walk (3 مطالعه؛ 434 شرکت‌کننده؛ 9 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 35 - تا 52)، آزمون endurance shuttle walk (4 مطالعه؛ 452 شرکت‌کننده؛ 64 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 18 - تا 146)، یا برای تست ورزش قلبی ـ ریوی با دوچرخه ارگومتری (6 مطالعه؛ 141 شرکت کننده؛ 45 میلی‌لیتر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7 - تا 97). برای نتایج ثانویه دیگر داده‌های محدودی در دسترس بود و ما نتوانستیم سودمندترین نوع برنامه NMES را مشخص کنیم.
NMES منجر به بهبود آماری معناداری در قدرت عضله چهار سر ران در مقایسه با کنترل (12 مطالعه؛ 781 شرکت کننده؛ SMD: 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.87)، با تفاوت تقریبی معادل 1.1 کیلوگرم است. همچنین افزایش توده عضلانی پس از NMES مشاهده شد، هر چند که اثر قابل توجه به‌نظر می‌رسید وابسته به روش ارزیابی مورد استفاده باشد (هشت مطالعه، 314 شرکت‌کننده). در سراسر آزمون‌های عملکرد ورزشی، میانگین تفاوت در مقایسه با کنترل از لحاظ آماری برای آزمون 6 دقیقه‌ای پیاده‌روی معنی‌دار بود (7 مطالعه؛ 317 شرکت‌کننده؛ 35 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14 تا 56)، اما نه برای آزمون فزاینده shuttle walk (3 مطالعه؛ 434 شرکت‌کننده؛ 9 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 35 - تا 52)، آزمون endurance shuttle walk (4 مطالعه؛ 452 شرکت‌کننده؛ 64 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 18 - تا 146)، یا برای تست ورزش قلبی ـ ریوی با دوچرخه ارگومتری (6 مطالعه؛ 141 شرکت کننده؛ 45 میلی‌لیتر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7 - تا 97). برای نتایج ثانویه دیگر داده‌های محدودی در دسترس بود و ما نتوانستیم سودمندترین نوع برنامه NMES را مشخص کنیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
نتایج کلی از آخرین انتشار این بررسی تغییری نکرده، هرچند ما داده‌های بیشتر، تحلیل‌های جدید و ارزیابی کیفیت شواهد را با استفاده از روش GRADE ارائه داده‌ایم. NMES ممکن است درمان مؤثری برای ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیش‌روندۀ پیشرفته باشد و توانست به عنوان یک درمان ورزشی برای استفاده در برنامه‌های توانبخشی مورد توجه قرار گیرد. تحقیقات بیشتر ممکن است تأثیر مهمی در اطمینان ما در برآورد تاثیرات داشته باشد و شاید برآورد را تغییر دهد. برای درک نقش NMES به عنوان یک مولفه سازنده و در ارتباط با، روش‌های توانبخشی موجود، ما تحقیقات بیشتری را پیشنهاد می‌کنیم به عنوان مثال، مطالعات ممکن است بررسی NMES را به عنوان یک درمان کمکی برای بهبود اثر تقویت برنامه‌ها یا حمایت از بیماران مبتلا به ضعف عضلانی که با درگیر شدن با خدمات موجود مشکل دارند، در نظر گرفته شود.
خلاصه به زبان ساده
تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی برای ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته.
پیشینه
مطالعات انفرادی پیشنهاد کرد که تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی، یا NMES، ممکن است به بهبود ضعف عضلانی که اغلب مردم به عنوان نتیجۀ بیماری پیش‌رونده دچار آن می‌شوند، کمک کند.
NMES از یک دستگاه تحریک‌کننده وزن سبک و الکترودهای پوست برای تولید انقباض عضلانی کنترل شده و راحت استفاده می‌کند. NMES به عنوان یک فرم غیرفعال ورزشی، به بیماران اجازه می‌دهد تا عضلات پای خود را در خانه در حالی که نشسته‌اند، ورزش دهند. این ممکن است مخصوصاً برای افرادی که نمی‌توانند در فرم‌های خیلی جدی ورزشی فعالیت کنند، مفید باشد به عنوان مثال، به دلیل تنگی نفس یا خستگی.
نتایج اصلی
در این بررسی به‌روز شده، ما 18 مطالعه بالینی را که NMES را با بدون تمرین، NMES ساختگی یا آموزش‌های وزن‌دهی در گروه افراد مبتلا به بیماری تنفسی مزمن، نارسایی مزمن قلبی و/ یا سرطان ریه مقایسه می‌کرد، مورد توجه قرار دادیم. به نظر می‌رسد NMES موثرتر از شرایط کنترلی در بهبود قدرت عضلات ران باشد. ما همچنین، زمانی که اندازه‌گیری‌های دقیقی برای تعیین حجم عضله صورت گرفت، تاثیر مثبتی بر این نتیجه مشاهده کردیم. شواهدی از تأثیر NMES بر توانایی ورزش کردن غیر کافی و غیر قطعی است. تحقیقات بیشتری لازم است تا بدانند چگونه NMES می‌تواند در رویکردهای توانبخشی وسیع‌تری که تمرینات را با آموزش و رفتارها ترکیب می‌کنند، برای کاهش تاثیر ضعف عضلانی در زندگی روزمره، برای مثال فعال شدن بیشتر فیزیکی، داشته باشد.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد برای مطالعه‌ها را در چهار سطح کاربردی درجه‌بندی کردیم: خیلی پائین، پائین، متوسط، بالا. کیفیت شواهد بسیار پائین به این معنی است که ما دربارۀ نتایج بسیار نامطمئن هستیم. کیفیت شواهد بالا این معنی را دارد که ما به نتایج بسیار اطمینان داریم. در حالت کلی، کیفیت شواهد برای تاثیر روی قدرت عضلات ران، پائین و برای تاثیر روی سایر نتایج بسیار پائین تا متوسط بود. مشکلاتی در طراحی بیشتر مطالعات وجود دارد؛ اغلب افرادی که شرکت‌کننده یا ارزیابی‌کننده هستند، می‌دانستند که آیا آن‌ها NMES را دریافت می‌کنند یا آزمایش می‌کنند. علاوه بر این، نتایج بسیاری از نتیجه‌گیری‌ها ناسازگار یا غیر دقیق بود.
پیامدها برای کار بالین و تحقیق
این بررسی نشان می‌دهد که NMES یک درمان بالقوه موثر برای ضعف عضلانی در افراد مبتلا به بیماری‌های پیشرفته مانند سرطان، بیماری تنفسی مزمن و نارسایی مزمن قلبی است، هر چند کیفیت شواهد پائین است. NMES ممکن است برای استفاده در برنامه‌های توانبخشی مورد توجه قرار گیرد. مقایسه اثرات NMES با سایر فرم‌های ورزش، مثلاً آموزش وزن‌دهی، غیرممکن است، زیرا که اکثر مطالعات NMES را با یک گروه کنترل مقایسه کرد که بدون درمان یا درمان ساختگی را دریافت نکردند، برای درک اثر NMES بر توانایی ورزش کردن و کیفیت زندگی، نیاز به تحقیقات بیشتری است.
مطالعات انفرادی پیشنهاد کرد که تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی، یا NMES، ممکن است به بهبود ضعف عضلانی که اغلب مردم به عنوان نتیجۀ بیماری پیش‌رونده دچار آن می‌شوند، کمک کند.
NMES از یک دستگاه تحریک‌کننده وزن سبک و الکترودهای پوست برای تولید انقباض عضلانی کنترل شده و راحت استفاده می‌کند. NMES به عنوان یک فرم غیرفعال ورزشی، به بیماران اجازه می‌دهد تا عضلات پای خود را در خانه در حالی که نشسته‌اند، ورزش دهند. این ممکن است مخصوصاً برای افرادی که نمی‌توانند در فرم‌های خیلی جدی ورزشی فعالیت کنند، مفید باشد به عنوان مثال، به دلیل تنگی نفس یا خستگی.
نتایج اصلی
در این بررسی به‌روز شده، ما 18 مطالعه بالینی را که NMES را با بدون تمرین، NMES ساختگی یا آموزش‌های وزن‌دهی در گروه افراد مبتلا به بیماری تنفسی مزمن، نارسایی مزمن قلبی و/ یا سرطان ریه مقایسه می‌کرد، مورد توجه قرار دادیم. به نظر می‌رسد NMES موثرتر از شرایط کنترلی در بهبود قدرت عضلات ران باشد. ما همچنین، زمانی که اندازه‌گیری‌های دقیقی برای تعیین حجم عضله صورت گرفت، تاثیر مثبتی بر این نتیجه مشاهده کردیم. شواهدی از تأثیر NMES بر توانایی ورزش کردن غیر کافی و غیر قطعی است. تحقیقات بیشتری لازم است تا بدانند چگونه NMES می‌تواند در رویکردهای توانبخشی وسیع‌تری که تمرینات را با آموزش و رفتارها ترکیب می‌کنند، برای کاهش تاثیر ضعف عضلانی در زندگی روزمره، برای مثال فعال شدن بیشتر فیزیکی، داشته باشد.
کیفیت شواهد
ما کیفیت شواهد برای مطالعه‌ها را در چهار سطح کاربردی درجه‌بندی کردیم: خیلی پائین، پائین، متوسط، بالا. کیفیت شواهد بسیار پائین به این معنی است که ما دربارۀ نتایج بسیار نامطمئن هستیم. کیفیت شواهد بالا این معنی را دارد که ما به نتایج بسیار اطمینان داریم. در حالت کلی، کیفیت شواهد برای تاثیر روی قدرت عضلات ران، پائین و برای تاثیر روی سایر نتایج بسیار پائین تا متوسط بود. مشکلاتی در طراحی بیشتر مطالعات وجود دارد؛ اغلب افرادی که شرکت‌کننده یا ارزیابی‌کننده هستند، می‌دانستند که آیا آن‌ها NMES را دریافت می‌کنند یا آزمایش می‌کنند. علاوه بر این، نتایج بسیاری از نتیجه‌گیری‌ها ناسازگار یا غیر دقیق بود.
پیامدها برای کار بالین و تحقیق
این بررسی نشان می‌دهد که NMES یک درمان بالقوه موثر برای ضعف عضلانی در افراد مبتلا به بیماری‌های پیشرفته مانند سرطان، بیماری تنفسی مزمن و نارسایی مزمن قلبی است، هر چند کیفیت شواهد پائین است. NMES ممکن است برای استفاده در برنامه‌های توانبخشی مورد توجه قرار گیرد. مقایسه اثرات NMES با سایر فرم‌های ورزش، مثلاً آموزش وزن‌دهی، غیرممکن است، زیرا که اکثر مطالعات NMES را با یک گروه کنترل مقایسه کرد که بدون درمان یا درمان ساختگی را دریافت نکردند، برای درک اثر NMES بر توانایی ورزش کردن و کیفیت زندگی، نیاز به تحقیقات بیشتری است.
- ناشر: Wiley-Blackwell
- گروه ویراستاری: Cochrane Pain, Palliative and Supportive Care Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/10/11 | انتشار: 1395/7/26
