پیشینه
برونشیولیت، علت اصلی بستری در میان نوزادان، در کشورهای با درآمد بالا است. برونشیولیت حاد، ویروسی است که با انسداد مجاری هوایی و جریان آشفته هوا مرتبط است. هلیوکس، مخلوطی از اکسیژن و گاز بیاثر هلیم، ممکن است جریان هوا را از طریق راههای هوایی با مقاومت بالا بهبود داده و کار تنفس را کاهش دهد. در این مطالعه مروری، ما کارآزماییهایی را انتخاب کردیم که به طور عینی اثرات اضافه کردن هلیوکس را به مراقبتهای پزشکی برای مدیریت برونشیولیت حاد ارزیابی میکردند.
اهداف
ارزیابی استنشاقدرمانی هلیوکس علاوه بر مراقبتهای پزشکی استاندارد برای برونشیولیت حاد در نوزادان با ناراحتیهای تنفسی، به عنوان نقطه پایانی بالینی اندازهگیری شد (به ویژه میزان لولهگذاری داخل تراشه، میزان تخلیه بخش اورژانس، طول درمان ناراحتیهای تنفسی) و تست عملکرد ریوی (عمدتا نمرات تنفسی بالینی).
روش های جستجو
CENTRAL (شماره 2، 2015) ، MEDLINE (از 1966 تا هفته سوم مارچ 2015)، EMBASE (از 1974 تا مارچ 2015)، LILACS (از 1982 تا مارچ 2015) و وبسایت موسسه ملی سلامت (NIS ؛National Institutes of Health) (می 2009) را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT) و شبهکارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده از هلیوکس در نوزادان مبتلا به برونشیولیت حاد.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده این مطالعه مروری به طور جداگانه دادهها را استخراج و کیفیت کارآزماییها را ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
7 کارآزمایی، شامل 447 نوزاد کوچکتر از دو سال مبتلا به ناراحتیهای تنفسی ثانویه برونشیولیت ویروسی را وارد مطالعه کردیم. همه کودکان از واحد مراقبتهای ویژه کودکان انتخاب شدند (PICU؛ 378 نوزاد)، به جز یک کارآزمایی (بخش اورژانس؛ 69 نوزاد). همه کودکان کوچکتر از دو سال بودند (کمتر از 9 ماه در دو کارآزمایی و کمتر از 3 ماه در یک کارآزمایی). تستهای مثبت برای ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) برای ورود به 5 کارآزمایی مورد نیاز بودند. دو کارآزمایی دیگر در فصول برونشیولیت انجام شدند. 7 پروتکل متفاوت برای استنشاق درمانی با هلیوکس استفاده شدند.
زمانی که هلیوکس در PICU استفاده میشد، ما کاهش معنیداری را در میزان لولهگذاری مشاهده نکردیم (خطر نسبی (RR): 2.73؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 7.75؛ 4 کارآزمایی؛ 408 نوزاد؛ شواهد با کیفیت پائین). زمانی که از استنشاق هلیوکس در بخش اورژانس استفاده میشد، ما هیچ افزایشی را در میزان ترخیص مشاهده نکردیم (RR: 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.17 تا 1.55؛ یک کارآزمایی؛ 69 نوزاد؛ شواهد با کیفیت متوسط).
هیچ کاهشی در طول مدت درمان برای ناراحتیهای تنفسی وجود نداشت: میانگین تفاوت (MD): 0.19 روز (95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 - تا 0.19؛ دو کارآزمایی؛ 320 نوزاد؛ شواهد با کیفیت متوسط). با این حال، در زیرگروههایی از نوزادان که فشار مثبت مداوم راه هوایی بینی (nCPAP) را درست از لحظه شروع، به دلیل چندین ناراحتی تنفسی، آغاز کرده بودند، هلیوکس درمانی طولمدت درمان را کاهش داد: MD: 0.76 - روز (95% فاصله اطمینان (CI): 1.45 - تا 0.08 - ؛ یک کارآزمایی؛ 21 نوزاد؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچگونه عوارض جانبی مربوط به استنشاق هلیوکس گزارش نشد.
ما دریافتیم که نوزادان تحت درمان با استنشاق هلیوکس میانگین نمرات تنفسی بالینی پائینتری در ساعت اول بعد از شروع درمان، در مقایسه با آنهایی که با استنشاق هوا یا اکسیژن درمان میشوند، دارند: (MD: 1.04 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.60 - تا 0.48؛ 4 کارآزمایی؛ 138 نوزاد؛ شواهد با کیفیت متوسط). این پیامد ناهمگونی آماری داشت، که حتی بعد از حذف مطالعه با استفاده از یک ماسک با غلظت بالای استاندارد، نیز باقی ماند. عوامل متعددی ممکن است این عدم تجانس را توضیح دهند، مانند تعداد محدود بیماران در هر کارآزمایی و تفاوت گسترده در شدت پایه بیماری بین مطالعات مختلف (که با m-WCAS نمرهدهی شدند)، در نوزدان تحت درمان با هلیوکس که در محدوده کمتر از دو سال تا بیش از 7 سال.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد بالینی نشان میدهند که هلیوکسدرمانی میتواند بهطور قابلتوجهی باعث کاهش نمرات بالینی، که ناراحتیهای تنفسی را در ساعت اول بعد از شروع درمان در نوزادان با برونشیولیت حاد RSV ارزیابی میکند، شود. ما این اثرات مفید را بدون توجه به اینکه چه پروتکل هلیوکسدرمانی استفاده میشود، بیان کردیم. با این وجود، هیچ کاهشی در میزان لولهگذاری، میزان ترخیص از بخش اورژانس یا طول مدت درمان برای ناراحتیهای تنفسی وجود نداشت. هلیوکس میتواند طول مدت درمان را در نوزادان نیازمند به CPAP برای ناراحتیهای تنفسی شدید کاهش دهد. بیشتر مطالعات با استدلالهای متجانس در کاربرد هلیوکس مورد نیاز بودند. معیارهای ورود بایستی نمرات شدت بالینی را در برگیرد که ناراحتیهای تنفسی شدید را برای جلوگیری از ورود کودکان مبتلا به برونشیولیت خفیف که ممکن است از استنشاق هلیوکس فایدهای نبرند، نشان میدهد. چنین مطالعاتی اطلاعات لازم را برای ایجاد جایگاه مناسب برای هلیوکس در برنامه درمانی برونشیولیت شدید فراهم میکنند.
خلاصه به زبان ساده
استنشاقدرمانی با هلیوکس در برونشیولیت در نوزادان
سوال مطالعه مروری
شواهدی را که در رابطه با اثر استنشاقدرمانی با هلیوکس در نوزادان مبتلا به انسداد مجاری هوایی به علت عفونت ویروسی زمستانی ریه بودند، بررسی کردیم.
پیشینه
حدود 20% همه نوزادانی که دچار مشکلات تنفسی مرتبط با عفونت ویروسی در سال اول زندگی میشوند و 2 تا 3 درصد از این نوزادان، به علت مشکلات تنفسی قابلتوجهی که دارند، نیازمند به بستری هستند. در این برسی، ما میخواهیم اثرات اضافه کردن هلیوکس را به مراقبتهای پزشکی استاندارد ارزیابی کنیم. هلیوکس ترکیبی از اکسیژن و گاز هلیم است. استنشاق هلیوکس کار تنفس را بهوسیله افزایش جریان هوا در مجاری هوایی کوچک یا جزئی مسدود بهوسیله پائین آوردن مقاومت به جریان هوا، کاهش میدهد.
ویژگیهای مطالعه
7 کارآزمایی مربوط به 447 نوزاد نیازمند به بستری را با مشکلات تنفسی قابلتوجه بازیابی کردیم. 6 کارآزمایی نوزادان را از واحدهای مراقبت ویژه و یک کارآزمایی آنها را از بخش اورژانس انتخاب کردند. 4 کارآزمایی بهوسیله کمکهای مالی نامحدود از یک تولید کننده با منافع تجاری در نتایج حمایت میشدند. این شواهد تا مارچ 2015 بهروز است.
نتایج اصلی
یافتههای مخلوط شده نتوانست کاهش در میزان ترخیص از بخش اورژانس، در میزان لولهگذاری برای دست یافتن به حمایت تنفسی یا در طول زمان نیاز به حمایت تنفسی نشان دهد. با این حال، 4 کارآزمایی متشکل از 138 کودک از یک سیستم ردهبندی تنفسی در بالین استفاده کردند که با افزایش شدت امتیاز بالاتری دریافت میکردند. یافتههای مخلوط شده نشان داد کودکان درمان شده با استنشاق هلیوکس، کاهش در این ردهبندی تنفسی را در ساعت اول نشان دادند. در زیرگروه کوچکی از کودکانی که در آنها یک وسیله مرتبط با بینی، جهت فراهم کردن فشار راه هوایی مثبت پیوسته، درست از لحظه آغاز، شروع شده باشد؛ به دلیل شدت بیماریشان، استنشاق هلیوکس میتوانست طول درمان را کاهش دهد.
کیفیت شواهد
هر کارآزمایی که در این مطالعه مروری گنجانده شده، از یک روش متفاوت برای ارایه هلیوکس استفاده کرده است. آنها همچنین از آستانههای متفاوتی از ردهبندی تنفسی برای گنجایش استفاده کردند و اغلب برای پیامدهای پایانی اصلی دارای قدرت کافی نبودند. مطالعات بیشتر برای تعیین یک روش معتبر از کاربرد هلیوکس به علاوه مراقبت درمانی استاندارد نیازمند است. معیار گنجایش باید شامل ردهبندی شدت بالینی باشد که دیسترس تنفسی شدید را انعکاس میدهد، تا از گنجاندن کودکانی که خیلی بیمار نیستند و افرادی که از استنشاق هلیوکس ممکن است سودی نبرند، جلوگیری شود. چنین مطالعاتی اطلاعات ضروری را درباره جایگاه مناسب هلیوکس در مدیریت عفونت ریوی فصلی در کودکان فراهم میکند.