فرضیه چرخه معیوب برای برونشکتازی پیشبینی میکند که کولونیزاسیون باکتریهای دستگاه تنفسی تغییرات التهابی را دائمی میکند. این حالت به حرکت موکوسیلیاری آسیب میزند، از پاک کردن باکتریها جلوگیری میکند و اجازه تداوم واسطههای التهابی را میدهد. اعتقاد بر این است که درمان مرسوم با فیزیوتراپی و آنتیبیوتیک متناوب باعث بهبود وضعیت افراد با برونشکتازی میشود، اگر چه هیچ داده قطعی نشان نمیدهد که این مداخلات بر طبیعت معمول این حالت اثر میگذارند. استراتژیهای مختلف برای قطع این چرخه از عفونت و التهاب آزمایش شدهاند، از جمله درمان آنتیبیوتیکی طولانیمدت با هدف اجازه ترمیم دادن به مخاط راههای هوایی.
تعیین منافع درمان آنتیبیوتیکی طولانیمدت در درمان بیماران مبتلا به برونشکتازی.
ما ثبت کارآزماییهای گروه راههای هوایی در کاکرین (Cochrane Airways Group) و فهرست منابع مقالات مشخص شده را جستوجو کردیم. جستوجوهای ما تا فوریه 2014 بهروز بودند.
کارآزماییهای تصادفیسازی که آنتیبیوتیکتراپی طولانیمدت (برای چهار هفته یا بیشتر) را در درمان برونشکتازی در مقایسه با پلاسبو یا مراقبت معمول بررسی کرده بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور مستقل کیفیت کارآزماییها و استخراج دادهها را انجام دادند. ما با نویسندگان مقالات برای پرسش در مورد اطلاعاتی که در دسترس نبودند، تماس گرفتیم.
هجده کارآزمایی معیارهای انتخاب را داشتند، که بهطور تصادفی 1157 نفر را در خود جای داده بودند. آنتیبیوتیک بین چهار تا 83 هفته تجویز شده بود. به دلیل متنوع بودن نتایج گزارش شده در این کارآزماییها، انجام متاآنالیزهای (meta-analysis) محدودی ممکن بود. براساس تعداد افرادی که حداقل دچار یک تشدید بیماری شده بودند، متاآنالیزها تفاوت معناداری را به نفع گروه مداخله نشان میدادند (نسبت شانس (OR): 0.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.52؛ P value < 0.00001)، که این اتفاق در 271 نفر از هر 1000 نفر در بازوی مداخله (95% CI؛ 126 تا 385) و 564 نفر در هر 1000 نفر در گروه کنترل، بر اساس شواهدی با کیفیت متوسط بود. کاهش غیرمعناداری از لحاظ آماری در بستری شدن به نفع استفاده طولانیمدت از آنتیبیوتیکها با شواهد حمایت کننده با کیفیت متوسط وجود داشت (37 نفر در هر 1000 نفر در بازوی مداخله (95% CI؛ 13 تا 96) و 87 نفر در هر 1000 نفر در گروه کنترل (OR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.14 تا 1.11؛ 0.08 = P value). مقاومت دارویی در 36 نفر از 220 شرکت کنندهای که آنتیبیوتیک دریافت کرده بودند، در مقایسه با 10 نفر از 211 شرکت کنندهای که پلاسبو یا درمان معمول دریافت کرده بودند (OR: 3.48؛ 95% CI؛ 1.20 تا 10.07؛ 0.08 = P value)، که معنای آن میزان 155 در هر 1000 نفر در بازوی مداخله (95% CI؛ 59 تا 346) و 50 مورد در هر 1000 نفر در بازوی کنترل بود. مداخله بهخوبی تحمل شده بود و بهطور کلی رها کردن نیمهکاره کارآزمایی تفاوت معناداری در گروه درمان و پلاسبو وجود نداشت (OR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.49). اسهال بهطور شایعی به عنوان عوارض جانبی گزارش شده بود، بهخصوص در مداخلات خوراکی.
شواهد در دسترس منافعی را در استفاده طولانیمدت از آنتیبیوتیک در درمان بیماران مبتلا به برونشکتازی نشان میدهند، با حداقل نصف شدن میزان تشدید (با 275 مورد کمتر این حالت در هر 1000 نفر درمان شده با آنتیبیوتیک در مقایسه با گروه کنترل) و بستری شدن در بیمارستان (50 مورد کمتر بستری شدن در هر 1000 نفر در گروه آنتیبیوتیک در مقایسه با گروه کنترل). با این وجود، احتمال افزایش مقاومت دارویی سه برابر افزایش مییابد. این مطالعه مروری با تفاوتهای میان کارآزماییها و شواهد با کیفیت متوسط تا پائین محدود میشد. کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده با قدرت کافی و نقاط نهایی استاندارد مورد نیاز است.