<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?> <COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION ID="" LANGUAGE="fa-IR" SL_CONTEXT="" SOURCE_ID="" VERSION_NO="" XML_VERSION="2"> <REVIEW_METADATA DOI="10.1002/14651858.CD005612.pub4" GROUP_ID="" ID="" PUBLICATION_STATUS="" STAGE="R" STATUS="A" TYPE="INT" VERSION_NO=""> <AUTHORS>Mariangela Panebianco, Rebecca Bresnahan, Karla Hemming, Anthony G Marson</AUTHORS> <ORIGINAL_TITLE>Pregabalin add-on for drug-resistant focal epilepsy</ORIGINAL_TITLE> <ASSESSED_UP_TO_DATE DAY="05" MONTH="07" YEAR="2018"/> <PUBLISHED_ONLINE DAY="" MONTH="07" YEAR="2019"/> <CITATION_LAST_CHANGED ISSUE_NO="" YEAR=""/> </REVIEW_METADATA> <TITLE LABEL="Review Title">پرگابالین کمکی برای درمان صرع کانونی مقاوم به دارو</TITLE> <SUMMARY> <SUMMARY_TITLE LABEL="Summary Title"><h3>پرگابالین کمکی برای درمان صرع کانونی مقاوم به دارو</h3></SUMMARY_TITLE> <SUMMARY_BODY LABEL="Summary"> <P><p><B>سوال مطالعه مروری</B></p> <p>هدف این مطالعه مروری، ارزیابی اثربخشی و قابلیت پذیرش پرگابالین (pregabalin)، هنگام استفاده به عنوان یک داروی کمکی ضد‐صرع در درمان صرع کانونی مقاوم به درمان بود.</p> <p><B>پیشینه</B></p> <p>صرع یک بیماری مزمن عصبی شایع است که تقریبا 1% از افراد را در انگلستان مبتلا می‌کند. تقریبا از هر 400 نفر مبتلا به صرع، یک نفر دچار تشنج‌هایی می‌شود که با وجود درمان با داروی ضد‐صرع هم‌چنان ادامه می‌یابد (صرع مقاوم به دارو). تعدادی داروهای ضد‐صرع جدید برای درمان صرع تولید شده که پرگابالین یکی از آن‌ها است. استفاده از پرگابالین در ترکیب با سایر داروهای ضد‐صرع می‌تواند فراوانی تشنج‌ها را کاهش دهد، اما دارای عوارض جانبی است.</p> <p><B>ویژگی‌های مطالعه</B></p> <p>این مطالعه مروری داده‌های مربوط به 9 کارآزمایی را بررسی کرد که در مجموع شامل 3327 شرکت‌کننده بودند. شرکت‌کنندگان در این مطالعه با استفاده از یک روش تصادفی برای دریافت پرگابالین، دارونما (placebo) یا داروی ضد‐صرع دیگری علاوه‌بر داروهای ضد‐صرع معمول خود اختصاص یافتند.</p> <p><B>نتایج اصلی</B></p> <p>شرکت‌‎کنندگانی که پرگابالین دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف می‌کردند، دو برابر بیش‌تر احتمال داشت که طی یک دوره درمانی 12 هفته‌ای، تا 50% یا بیش‌تر تعداد دفعات تشنج آن‌ها کاهش یابد و تقریبا چهار برابر بیش‌تر، کاملا عاری از تشنج شدند. پرگابالین در طیف وسیعی از دوزها (150 میلی‌گرم تا 600 میلی‌گرم) اثربخش بود، با افزایش اثربخشی در دوزهای بالاتر. هم‌چنین احتمال ترک درمان با پرگابالین افزایش یافت. عوارض جانبی مرتبط با پرگابالین شامل آتاکسی، سرگیجه، خستگی، خواب‌آلودگی و افزایش وزن بودند. هنگامی‌که پرگابالین با سه داروی ضد‐صرع دیگر (لاموتریژین (lamotrigine)، لوتیراستام (levetiracetam) و گاباپنتین (gabapentin)) مقایسه شد، شرکت‌کنندگانی که پرگابالین مصرف می‌کردند احتمال بیش‌تری داشت که تعداد دفعات حمله آن‌ها نسبت به افرادی که لاموتریژین مصرف می‌کردند، 50% کاهش یابد. ما تفاوت معنی‌داری را بین پرگابالین و لوتیراستام یا گاباپنتین به عنوان یک داروی افزودنی پیدا نکردیم.</p> <p><B>قطعیت شواهد</B></p> <p>ما همه مطالعات وارد شده را به دلیل نداشتن اطلاعات در مورد روش‌های استفاده شده برای انجام کارآزمایی و نگرانی از سوگیری (bias) انتشار، در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری درجه‌بندی کردیم. سوگیری انتشار می‌تواند هنگامی اتفاق بیفتد که مطالعاتی که یافته‌های غیرمعنی‌دار را گزارش می‌کنند، منتشر نشوند. ما به سوگیری انتشار مشکوک بودیم، زیرا بیش‌تر مطالعات وارد شده یافته‌های معنی‌داری را نشان می‌دادند و توسط همان شرکت دارویی حمایت مالی می‌شدند. ما قطعیت شواهد را برای پیامد اولیه کاهش در فراوانی تشنج، پائین ارزیابی کردیم، به این معنی که نمی‌توانیم مطمئن باشیم که این یافته گزارش‌شده دقیق هستند. با این ‌حال، ما قطعیت شواهد را در مورد پیامدهای رهایی از تشنج و ترک درمان متوسط ارزیابی کردیم، بنابراین تا حدی می‌توانیم مطمئن باشیم که این نتایج دقیق هستند. هیچ داده‌ای در رابطه با اثربخشی بلندمدت پرگابالین وجود ندارد، که باید در مطالعات بعدی بررسی شوند.</p> <p>شواهد تا 5 جولای 2018 موجود است.</p></P> </SUMMARY_BODY> </SUMMARY> <ABSTRACT> <ABS_BACKGROUND LABEL="Abstract Background"> <P><p>صرع یک بیماری عصبی شایع است که تقریبا 1% از جمعیت انگلستان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تقریبا یک سوم این افراد با وجود درمان دارویی هم‌چنان دچار تشنج می‌شوند. پرگابالین (pregabalin) یکی از داروهای ضد‐صرع جدید است که برای بهبود پیامدها توسعه یافته است.</p> <p>این یک نسخه به‌روز‌شده از مطالعه مروری کاکرین است که در شماره 3، سال 2014 منتشر شد و شامل سه مطالعه جدید اس</p></P> </ABS_BACKGROUND> <ABS_OBJECTIVES LABEL="Abstract Objectives"> <P>تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری پرگابالین هنگام استفاده به عنوان یک درمان کمکی (add‐on treatment) برای صرع کانونی مقاوم به دارو</P> </ABS_OBJECTIVES> <ABS_SEARCH_STRATEGY LABEL="Abstract Search Strategy"> <P>برای آخرین به‌روزرسانی، ما مرکز ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) را جست‌جو کردیم، که شامل مرکز ثبت تخصصی گروه صرع کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)، در 5 جولای 2018؛ MEDLINE (Ovid؛ 1946 تا 5 جولای 2018)؛ <a href="https://clinicaltrials.gov/" target="_blank">ClinicalTrials.gov</a> (5 جولای 2018) و <a href="http://apps.who.int/trialsearch/" target="_blank">پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت</a> (ICTRP؛ 5 جولای 2018) بود و با Pfizer Ltd، تولید‌کننده پرگابالین تماس گرفتیم تا کارآزمایی‌های منتشرشده، منتشرنشده و در حال انجام را شناسایی کنیم.</P> </ABS_SEARCH_STRATEGY> <ABS_SELECTION_CRITERIA LABEL="Abstract Selection Criteria"> <P>ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ایی را انتخاب کردیم که به مقایسه پرگابالین با دارونما (placebo) یا یک داروی ضد‐‌صرع جایگزین به عنوان یک درمان افزودنی برای افراد با هر سنی و مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو پرداختند. کارآزمایی‌های دوسو‐کور و یک‌سو‐‌کور برای ورود به مطالعه واجد شرایط بودند. پیامد اصلی، کاهش 50% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج بود؛ پیامدهای ثانویه عبارت بودند از رهایی از تشنج، ترک درمان به هر دلیلی، ترک درمان به دلیل عوارض جانبی و نسبت افرادی که دچار عوارض جانبی شدند.</P> </ABS_SELECTION_CRITERIA> <ABS_DATA_COLLECTION LABEL="Abstract Data Collection"> <P>دو نویسنده مروری به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای واجد شرایط بودن انتخاب و ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. تجزیه‌وتحلیل‌ها براساس قصد درمان (intention‐to‐treat) انجام شدند. نتایج را به صورت خطرهای نسبی (RR) و نسبت‌های شانس (OR) با 95% فاصله اطمینان (CI) ارائه کردیم. دو نویسنده مرور مطالعات انتخاب شده را برای خطر سوگیری (bias) با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین ارزیابی کردند.</P> </ABS_DATA_COLLECTION> <ABS_RESULTS LABEL="Abstract Results"> <P><p>ما در این مطالعه مروری 9 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل ‌شده (3327 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که تحت حمایت مالی از جانب صنعت بودند. هفت کارآزمایی، پرگابالین را با دارونما مقایسه کردند. برای پیامد اولیه، شرکت‌کنندگانی که به‌طور تصادفی برای پرگابالین انتخاب شدند، در مقایسه با دارونما، به‌طور معنی‌داری بیشتر احتمال داشت که کاهش 50% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج نشان دادند (RR: 2.28؛ 95% CI؛ 1.52 تا 3.42؛ 7 کارآزمایی؛ 2193 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). با افزایش دوز دارو از 300 میلی‌گرم در روز به 600 میلی‌گرم در روز، شانس پاسخ به درمان دو برابر شد (OR: 1.99؛ 95% CI؛ 1.74 تا 2.28)، که نشان دهنده ارتباط دوز‐پاسخ است. پرگابالین به‌طور معنی‌داری با رهایی از تشنج مرتبط بود (RR: 3.94؛ 95% CI؛ 1.50 تا 10.37؛ 4 کارآزمایی؛ 1125 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). شرکت‌کنندگان دریافت کننده پرگابالین در مقایسه با دارونما، به‌طور قابل‌توجهی بیشتر احتمال داشت که به هر دلیلی (RR: 1.35؛ 95% CI؛ 1.11 تا 1.65؛ 7 کارآزمایی؛ 2193 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و به دلیل عوارض جانبی (RR: 2.65؛ 95% CI؛ 1.88 تا 3.74؛ 7 کارآزمایی؛ 2193 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) از درمان کناره‌گیری کنند.</p> <p>سه کارآزمایی، پرگابالین را با سه داروی کنترل فعال مقایسه کرد: لاموتریژین (lamotrigine)، لوتیراستام (levetiracetam)، و گاباپنتین (gabapentin). شرکت‌کنندگانی که به پرگابالین اختصاص داده شدند، نسبت به کسانی که به لاموتریژین اختصاص داده شده بودند، به‌طور معنی‌داری بیش‌تر احتمال داشت کاهش 50% یا بیش‌تر را در فراوانی تشنج داشته باشند (RR: 1.47؛ 95% CI؛ 1.03 تا 2.12؛ 1 کارآزمایی؛ 293 شرکت‌کننده) اما در مورد کسانی که به لوتیراستام (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.11؛ 1 کارآزمایی؛ 509 شرکت‌کننده) یا به گاباپنتین (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.12؛ 1 کارآزمایی؛ 484 شرکت‌کننده) اختصاص داده شده بودند، این‌طور نبود. ما تفاوت‌های معنی‌داری را بین پرگابالین و لاموتریژین برای رهایی از تشنج پیدا نکردیم (RR: 1.39؛ 95% CI؛ 0.40 تا 4.83)، بااین‌حال، به‌طور معنی‌داری شرکت‌کنندگان کم‌تری با پرگابالین افزوده شده در مقایسه با لوتیراستام، از تشنج خلاص شده بودند (RR: 0.50؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.85). هیچ داده‌ای برای این پیامد برای پرگابالین در مقابل گاباپنتین گزارش نشده بود. ما تفاوت‌های معنی‌داری را بین پرگابالین و لاموتریژین (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.57 تا 1.52)، لوتیراستام (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.49)، یا گاباپنتین (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.57 تا 1.07) برای ترک درمان به هر دلیلی یا به دلیل عوارض جانبی (پرگابالین در مقابل لاموتریژین: RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.48؛ در مقابل لوتیراستام: RR: 1.29؛ 95% CI؛ 0.66 تا 2.54؛ در مقابل گاباپنتین: RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.54 تا 2.11) پیدا نکردیم. آتاکسی، سرگیجه، خواب‌آلودگی، افزایش وزن و خستگی به‌طور معنی‌داری با پرگابالین ارتباط داشتند.</p> <p>خطر کلی سوگیری را در مطالعات وارد شده به دلیل احتمال سوگیری انتشار و نبود جزئیات روش‌شناختی ارائه شده، در سطح پائین یا نامشخص رتبه‌بندی کردیم. قطعیت شواهد را با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) در سطح بسیار پائین تا متوسط رتبه‌بندی کردیم.</p></P> </ABS_RESULTS> <ABS_CONCLUSIONS LABEL="Abstract Conclusions"> <P>پرگابالین، هنگامی که به عنوان یک داروی افزودنی برای درمان صرع مقاوم به درمان استفاده می‌شود، به‌طور معنی‌داری در کاهش 50% یا بیشتر در کاهش تشنج و رهایی از تشنج نسبت به دارونما موثرتر عمل می‌کند. نتایج، اثربخشی را برای دوزها از 150 میلی‌گرم در روز به 600 میلی‌گرم در روز، با افزایش اثربخشی در دوزهای 600 میلی‌گرم نشان داد، با این حال مشکلاتی در رابطه با تحمل‌پذیری در دوزهای بالاتر مشاهده شد. کارآزمایی‌های وارد شده در این مطالعه مروری کوتاه‌مدت بودند و برای آگاهی از تصمیم‌گیری بالینی، انجام کارآزمایی‌های بلند‌مدت‌ لازم است.</P> </ABS_CONCLUSIONS> </ABSTRACT> <TRANSLATION_NOTES LABEL="Translation Notes"> <P>ترجمه شده توسط مرکز همکار کاکرین ایران</P> </TRANSLATION_NOTES> </COCHRANE_REVIEW_TRANSLATION>