آرتریت سپتیک (septic arthritis) عفونت حاد مفاصل است که با اختلال اروزیو فضای مفصلی مشخص میشود. این شایعترین بیماری مفصلی غیرتخریبی در کشورهای در حال توسعه است. آسیبپذیرترین جمعیت برای آرتریت سپتیک، نوزادان و کودکان پیشدبستانی، بهویژه پسران هستند. آرتریت سپتیک بهطور غیرمستقیم، جمعیت با وضعیت اجتماعیاقتصادی پایین را تحت تاثیر قرار میدهد. کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و آنتیبیوتیکدرمانی ممکن است برای درمان آرتریت سپتیک مفید باشند. حتی اگر عفونت مفصلی با درمان آنتیبیوتیک ریشهکن شود، فرایند التهابی ممکن است منجر به آسیب مفاصل باقیمانده و پیامدهای متعاقب آن شود.
تعیین منافع و آسیبهای کورتیکواستروئیدها به عنوان درمان ادجوانت (کمکی) در کودکان با تشخیص آرتریت سپتیک.
ما MEDLINE؛ Embase؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)، در کتابخانه کاکرین، منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS)؛ پورتال ثبت کارآزماییهای سازمان جهانی بهداشت (WHO) (www.who.int/ictrp/en/)؛ ClinicalTrials.gov (www.ClinicalTrials.gov) و Google Scholar را جستوجو کردیم. ما تمام پایگاههای اطلاعاتی را از ابتدا تا 17 اپریل 2018، بدون اعمال محدودیت در زبان انتشار، جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trails) را با بیماران دو ماهه تا 18 ساله با تشخیص آرتریت سپتیک وارد کردیم که کورتیکواستروئیدها را علاوه بر آنتیبیوتیکدرمانی یا بهعنوان درمان ادجوانت با سایر درمانها مانند درناژ جراحی، پونکسیون داخل مفصلی، شستوشوی آرتروسکوپیکی یا دبریدمان دریافت کردند.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم به ارزیابی واجد شرایط بودن مطالعات، استخراج دادهها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) پرداختند. ما وجود درد، فعالیتهای زندگی روزمره، عملکرد فیزیکی طبیعی مفصل، روزهای دریافت آنتیبیوتیکدرمانی، طول مدت بستری در بیمارستان و تعداد عوارض جانبی کلی و جدی را بهعنوان پیامدهای عمده در نظر گرفتیم. ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. ما شواهد را با استفاده از GRADE (درجهبندی توصیهها، ارزیابی، ارتقا و بررسی؛ Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation) ارزیابی کردیم و جدول خلاصه یافتهها را ایجاد کردیم.
ما دو RCT را وارد کردیم که در مجموع شامل 149 کودک 3 ماهه تا 18 ساله بودند که برای آرتریت سپتیک، آنتیبیوتیک دریافت کردند. شایعترین مفاصل که تحت تاثیر قرار گرفتند، هیپ و زانو بودند. این مطالعات در کاستا ریکا و اسرائیل انجام شد. در هر دو مطالعه، دگزامتازون (dexamethasone) که بهصورت داخل وریدی (از 0.15 تا 0.2 میلیگرم / کیلوگرم / دوز هر 6 تا 8 ساعت متغیر بود) طی چهار روز تجویز شد، کورتیکواستروئید و مقایسهکننده، دارونما بود. کارآزماییهایی با حضور بیماران با هر درجه از نقص ایمنی یا سرکوب سیستم ایمنی بدن خارج شدند. طولانیترین زمان پیگیری یک سال بود. کارآزماییها، فعالیتهای زندگی روزمره و طول مدت بستری را در بیمارستان گزارش نکردند. هر دو مطالعه از روشهای مناسب برای تصادفیسازی، پنهانسازی تخصیص و کورسازی استفاده کردند و نویسندگان مرور، آنها را در معرض خطر پایین سوگیری انتخابی و عملکردی قضاوت کردند. از دست رفتن پیگیری در هر دو مطالعه قابلتوجه بود و ما آنها را در معرض خطر بالای سوگیری فرسایشی و گزارشدهی انتخابی پیامد قضاوت کردیم. ما همه پیامدها را به دلیل نگرانی در مورد محدودیتهای مطالعه و عدم دقت، دارای کیفیت پایین درجهبندی کردیم.
خطر نسبی (RR) برای عدم وجود درد در 12 ماه پیگیری، 1.33 بود که به نفع کورتیکواستروئیدها گزارش شد (95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا 1.72؛ 0.03 = P؛ تعداد مورد نیاز درمان برای یک پیامد سودمند اضافی NNTB: 13 (%95 فاصله اطمینان (CI): 6 تا 139؛ تفاوت خطر مطلق: 24%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5% تا 43%). RR برای عملکرد طبیعی مفصل آسیبدیده در 12 ماه پیگیری، 1.32 بود که به نفع کورتیکواستروئیدها گزارش شد (95% فاصله اطمینان (CI): 1.12 تا 1.57؛ 0.001 = P؛ NNTB: 13 (%95 فاصله اطمینان (CI): 7 تا 33؛ تفاوت خطر مطلق: 24%؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 11% تا 37%). ما بر اساس دو کارآزمایی با 149 شرکتکننده، کاهشی را در تعداد روزهای درمان داخل وریدی آنتیبیوتیک، به نفع کورتیکواستروئیدها یافتیم (میانگین تفاوت (MD): 2.77-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.16- تا 1.39-).
محققان طول مدت بستری را در بیمارستان گزارش نکردند. یک کارآزمایی (49 شرکتکننده) گزارش داد که درمان با دگزامتازون با دوره کوتاهتری از درمان آنتیبیوتیک IV مرتبط است، که منجر به بستری کوتاهتری در بیمارستان میشود و اگرچه مدت بستری شدن در بیمارستان، پیامد اولیه مطالعه بود، نویسندگان مطالعه، دادهای را درباره مدت زمان بستری شدن ارائه نکردند. ما کیفیت شواهد را به دلیل نگرانیهایی در مورد محدودیتهای مطالعه تا یک سطح (خطر بالای سوگیری فرسایشی و گزارشدهی انتخابی) و به دلیل عدم دقت تا یک سطح دیگر کاهش دادیم.
در یک کارآزمایی با 49 شرکتکننده، محققان 29 کودک را به مدت 12 ماه پیگیری کردند و والدین گزارش دادند که هیچ یک از کودکان عوارض جانبی مرتبط را با مداخله نشان ندادند.
شواهد مربوط به کورتیکواستروئیدها به عنوان درمان ادجوانت (کمکی) در کودکان با تشخیص آرتریت سپتیک یا عفونی دارای کیفیت پایین هستند و از یافتههای دو کارآزمایی (N = 149) بهدست آمدهاند. کورتیکواستروئیدها ممکن است نسبت بیماران بدون درد و نسبت بیماران را با عملکرد طبیعی مفصل آسیبدیده در 12 ماه افزایش دهند و همچنین ممکن است تعداد روزهای درمان را با آنتیبیوتیک کاهش دهند. بااینحال، ما نمیتوانیم بر اساس نتایج این کارآزمایی، نتیجهگیری قطعی داشته باشیم. کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی شده در مورد کودکان با پیامدهای مرتبط مورد نیاز هستند.