پیشینه
صرع میوکلونیک نوجوانان (juvenile myoclonic epilepsy; JME)، پرش غیر‐ارادی (غیر‐قابل کنترل) عضلات در شانهها و بازوها پس از بیداری است، و اغلب از دوران کودکی آغاز میشود.
ویژگیهای مطالعه
بانکهای اطلاعاتی علمی برای یافتن کارآزماییهای بالینی جستوجو شدند که در آنها داروی ضد‐صرع توپیرامات (topiramate) با دارونما (placebo) (یک درمان ساختگی) یا داروی ضد‐صرع دیگر در افراد مبتلا به JME مقایسه شدند. هدف از این مطالعه، ارزیابی عملکرد و عوارض جانبی توپیرامات بود. شواهد تا جولای 2018 بهروز است.
نتایج کلیدی
دادههای حاصل از سه کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آنها افراد بهطور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار میگیرند) با 83 شرکتکننده تجزیهوتحلیل شدند. بر اساس یافتههای این کارآزماییها، به نظر میرسد تحملپذیری توپیرامات بهتر از والپروات باشد، اما موثرتر از والپروات نیست. به نظر میرسید توپیرامات بهتر از دارونما عمل کند، اما این نتیجه براساس تعداد اندکی از شرکتکنندگان است.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد مطالعات بسیار پائین بوده و نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند. به انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده بیشتری با تعداد زیادی شرکتکننده نیاز است تا بررسی شود توپیرامات در افراد مبتلا به JME تا چه اندازه اثربخش است و تا چه میزان تحمل میشود. کارآزماییهای آینده باید طراحی خوبی داشته و دوسو‐کور باشند (که در آنها نه شرکتکنندگان و نه محقق پیش از گردآوری نتایج نمیدانند کدام درمان برای هر فرد استفاده شده است).
نتیجهگیریها
این مرور، شواهد کافی را برای حمایت از تجویز توپیرامات در درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمیکند.