زخمهای پا زخمهایی مزمن در ساق پا (قسمت پاییی اندام تحتانی) ناشی از جریان ضعیف خون هستند، که درمان آنها میتواند زمان زیادی طول بکشد. جمع شدن خون در وریدها میتواند به پوست و بافت اطراف آن آسیب رسانده و باعث ایجاد زخم شود. زخمهای وریدی پا با اختلال در کیفیت زندگی، کاهش تحرک، درد، استرس و از دست دادن اعتماد به نفس همراه است. درمان استاندارد برای زخمهای وریدی پا جورابها یا باندهای فشردهسازی است. درمان با موج ضربهای (shock wave therapy) ممکن است به بهبود این زخمها از طریق تحریک آنژیوژنز (angiogenesis) (شکلگیری و گسترش رگهای خونی) و کاهش التهاب کمک کند، هرچند این روند در حال حاضر چندان قابل درک نیست.
تعیین اثرات درمان با موج ضربهای اکستراکورپورال (extracorporeal) در درمان و مدیریت زخمهای وریدی پا
در اپریل 2018، ما پایگاه ثبت تخصصی گروه زخمها در کاکرین، پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده در کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ Ovid MEDLINE (از جمله In-process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid Embase و EBSCO CINAHL Plus را جستوجو کردیم. ما همچنین پایگاههای ثبت کارآزماییهای بالینی را برای یافتن مطالعات در حال انجام و منتشر نشده جستوجو کردیم و فهرست منابع مطالعات مرتبط انتخاب شده و نیز مطالعات مروری، متاآنالیزها و گزارشهای فنآوری سلامت را برای شناسایی مطالعات بیشتر غربالگری کردیم. ما هیچ محدودیتی در رابطه با زبان، تاریخ نشر یا ویژگیهای مطالعه اعمال نکردیم.
ما تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCTs ؛randomised controlled trails) منتشر شده و منتشر نشده را برای تعیین اثربخشی درمان با موج ضربهای اکستراکورپورال در درمان و مدیریت زخم وریدی پا مد نظر قرار دادیم.
دو نویسنده مروری به طور مستقل انتخاب مطالعه را انجام دادند. ما برنامهریزی کردیم که دو نویسنده مروری همچنین خطر سوگیری (bias) را ارزیابی میکنند، دادههای مطالعه را استخراج کرده و اطمینان از شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ارزیابی کنند.
ما هیچ RCTs را نیافتیم که معیار ورود را برای این مطالعه مروری داشته باشد.
ما هیچ RCTs را نیافتیم که اثربخشی درمان را با موج ضربهای اکستراکورپورال در درمان و مدیریت زخم وریدی پا ارزیابی کرده باشد. عدم وجود شواهد با کیفیت بالا در این زمینه، شکاف را در تحقیقات برجسته میکند و ممکن است به توجیه نیاز به تحقیقات بیشتر و شواهد برای ارائه راهنمایی در مورد استفاده از این گزینه درمانی در این شرایط کمک کند. کارآزماییهای آینده باید از طراحی روشنی برخوردار بوده و شامل استفاده همزمان از بهترین درمان عملی موجود، درمان فشردهسازی چندلایهای، باشد. در مرحله بکارگیری افراد، باید تلاش شود تا افرادی انتخاب شوند که بهترین نماینده بیمارانی هستند که در عمل بالینی دیده میشوند و مقیاسهای پیامد مرتبط با بیمار باید در طراحی مطالعه گنجانده شود.