دیسفاژی (dysphagia) (مشکلات بلع)، که پس از استروک شایع است، با افزایش خطر مرگ یا وابستگی، بروز پنومونی (pneumonia)، کیفیت پایین زندگی و طولانی شدن مدت زمان بستری در بیمارستان همراه است. هدف درمانهای ارائه شده برای بهبود دیسفاژی، تسریع بهبود عملکرد بلع و کاهش این خطرات است. این یک بهروزرسانی از مروری است که ابتدا در سال 1999 منتشر و در سال 2012 بهروزرسانی شد.
بررسی تأثیر بلعدرمانی بر مرگ یا وابستگی در میان بازماندگان استروک مبتلا به دیسفاژی طی شش ماه پس از رخداد استروک.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (Cochrane Stroke Group Trials Register) (26 جون 2018)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials، شماره 6، 2018) در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library) (در 26 جون 2018 جستوجو شد)؛ MEDLINE (26 جون 2018)؛ Embase (26 جون 2018)؛ the Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (CINAHL) (26 جون 2018)، Web of Science Core Collection (26 جون 2018)؛ SpeechBITE (26 جون 2018)؛ ClinicalTrials. Gov (26 جون 2018) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (26 جون 2018)، را جستوجو کردیم. ما همچنین Google Scholar (7 جون 2018) و فهرست منابع کارآزماییهای مرتبط و مقالات مروری را جستوجو کردیم.
ما به دنبال کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCTs ؛randomised controlled trails) مربوط به مداخلات برای افراد مبتلا به دیسفاژی و استروک اخیر (در شش ماه گذشته) بودیم.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم معیارهای ورود را اعمال کرده، دادهها را استخراج، و خطر سوگیری (bias) را مورد ارزیابی قرار دادند، از رویکرد GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردند، و اختلافات را از طریق بحث با نویسنده سوم مرور (PB) حل کردند. ما از مدلهای اثرات تصادفی برای محاسبه نسبتهای شانس (ORs)، میانگین تفاوتها (MDs) و میانگین تفاوتهای استاندارد شده (SMDs) استفاده کردیم و 95% فاصله اطمینان (CIs) را برای هر یک ارائه کردیم.
پیامد اولیه پیامد عملکردی بود، که در پایان کارآزمایی، تحت عنوان مرگ یا وابستگی (یا مرگ یا معلولیت) تعریف شد. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از مرگومیر موردی در پایان کارآزمایی، طول مدت بستری بیمار، نسبت شرکتکنندگان مبتلا به دیسفاژی در پایان کارآزمایی، توانایی بلع، نمره نفوذ آسپیراسیون، یا پنومونی، زمان عبور فارنژیال، نهادینهسازی و تغذیه.
ما 27 مطالعه جدید (1777 شرکتکننده) را به این بهروزرسانی اضافه کردیم که در مجموع شامل 41 کارآزمایی شد (2660 شرکتکننده).
ما اثربخشی بلعدرمانی را به صورت کلی و در زیرگروهها بر اساس نوع مداخله ارزیابی کردیم: طب سوزنی (11 مطالعه)، مداخلات رفتاری (9 مطالعه)، دارودرمانی (3 مطالعه)، تحریک الکتریکی عصبیعضلانی (NMES؛ 6 مطالعه)، تحریک الکتریکی فارنژیال (PES؛ 4 مطالعه)، تحریک فیزیکی (3 مطالعه)، تحریک ترانسکرانیال به کمک جریان مستقیم (tDCS؛ 2 مطالعه) و تحریک مغناطیسی ترانسکرانیال (TMS؛ 9 مطالعه).
بر اساس دادههای به دست آمده از یک کارآزمایی (2 مجموعه داده) بلعدرمانی تاثیری بر پیامد اولیه نداشت (OR: 1.05؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 1.75؛ 306 شرکتکننده؛ 2 مطالعه؛ 0% = I2؛ 0.86 = P؛ شواهد با کیفیت متوسط). در پایان کارآزمایی بلعدرمانی تاثیری بر مرگومیر موردی نداشت (OR: 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 1.52؛ 766 شرکتکننده؛ 14 مطالعه؛ 6% = I2؛ 0.99 = P؛ شواهد با کیفیت متوسط). بلعدرمانی احتمالا طول مدت بستری را در بیمارستان کاهش داد (MD: 2.9-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.65- تا 0.15-؛ 577 شرکتکننده؛ 8 مطالعه؛ 11% = I2؛ 0.04 = P؛ شواهد با کیفیت متوسط). بر اساس تست برای به تفاوتهای زیرگروه، محققان شواهدی را از اثرات زیرگروه نیافتند (0. 54 = P). بلعدرمانی ممکن است نسبت شرکتکنندگان مبتلا به دیسفاژی را در پایان کارآزمایی کاهش دهد (OR: 0.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 0.55؛ 1487 شرکتکننده؛ 23 مطالعه؛ 0% = I2؛ 0.00001 = P؛ شواهد با کیفیت پایین).
نتایج کارآزمایی بر اساس تست مربوط به تفاوتهای زیرگروه هیچ شواهدی را از تاثیر زیرگروه نشان نمیدهد (0.91 = P). بلعدرمانی ممکن است توانایی بلعیدن را بهبود بخشد (SMD: 0.66-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01- تا 0.32-؛ 1173 شرکتکننده؛ 26 مطالعه؛ 86% = I2؛ 0.0002 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین). ما بر اساس تست مربوط به تفاوتهای زیرگروه هیچ شواهدی را از تاثیر زیرگروه نیافتیم (0.09 = P). ما برای این مداخلات به ناهمگونی متوسط تا قابلتوجهی بین کارآزماییها اشاره کردیم. بلعدرمانی نمره نفوذ آسپیراسیون را کاهش نداد (به این معنا که این درمان آسپیراسیون رادیولوژیک را کاهش نداد) (SMD: 0.37-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.74- تا 0.00-؛ 303 شرکتکننده؛ 11 مطالعه؛ 46% = I2؛ 0.05 = P؛ شواهد با کیفیت پایین). بلعدرمانی ممکن است بروز عفونت قفسه سینه یا پنومونی را کاهش دهد (OR: 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.16 تا 0.78؛ 618 شرکتکننده؛ 9 مطالعه؛ 59% = I2؛ 0.009 = P؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
شواهد با کیفیت متوسط و پایین نشان میدهد که بلعدرمانی اثر قابلتوجهی بر پیامدهای مرگ یا وابستگی / معلولیت، مرگومیر موردی در پایان کارآزمایی، یا نمره نفوذ آسپیراسیون ندارد. با این حال، بلعدرمانی ممکن است طول مدت بستری را در بیمارستان، دیسفاژی و عفونتهای قفسه سینه را کاهش داده و ممکن است توانایی بلعیدن را بهبود ببخشد. با این حال، این نتایج بر اساس شواهدی با کیفیت متغیر، شامل مداخلات متغیر استوار است. برای تست اینکه آیا مداخلات خاص موثر هستند، انجام کارآزماییهایی با کیفیت بالا مورد نیاز هستند.