زخمهای پپتیک مقاوم، زخمهایی در معده یا دئودنوم هستند که پس از 8 تا 12 هفته درمان دارویی بهبود نمییابند؛ یا مواردی که علیرغم درمان دارویی، با عوارض همراه هستند. زخمهای پپتیک عودکننده، زخمهای پپتیک هستند که پس از بهبود زخم، دوباره عود میکنند. با توجه به تعداد مرگهای مرتبط با عوارض ایجادشده در اثر زخم پپتیک و عوارض طولانیمدت درمان دارویی (افزایش بروز شکستگی)، مشخص نیست آیا مداخلات دارویی یا جراحی گزینه درمانی بهتر در افراد مبتلا به زخمهای پپتیک مقاوم یا عودکننده هستند.
ارزیابی مزایا و مضرات درمانهای دارویی در مقابل جراحی برای افراد مبتلا به زخمهای پپتیک مقاوم یا عودکننده.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماریهای دستگاه گوارش فوقانی و پانکراس در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین، MEDLINE ،EMBASE ،Science Citation Index Expanded و پایگاههای ثبت کارآزماییها را تا سپتامبر 2015 برای یافتن مطالعات تصادفیسازی شده و تصادفیسازی نشده، با استفاده از استراتژیهای جستوجو، گشتیم. ما همچنین منابع مطالعات وارد شده را برای پیدا کردن مطالعات بیشتر جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده و مطالعات تصادفیسازی نشدهای را در نظر گرفتیم که به مقایسه درمان دارویی با جراحی در افراد مبتلا به زخمهای پپتیک مقاوم یا عودکننده پرداخته بودند، صرف نظر از زبان، کورشدگی یا وضعیت انتشار برای ورود در این مرور.
دو نویسنده مرور مستقل از هم کارآزماییها را شناسایی و دادهها را استخراج کردند. ما برنامهریزی کردیم خطر نسبی (RR)، تفاوت میانگین (MD)، تفاوت میانگین استانداردشده (SMD)، یا نسبت خطر را با 95% فاصله اطمینان (CI)، با استفاده از مدلهای fixed-effect و random-effects با Review Manager 5 براساس آنالیز intention-to-treat (قصد درمان)، محاسبه کنیم.
ما فقط یک مطالعه تصادفیسازی نشده را وارد این مرور کردیم که 30 سال پیش منتشر شده بود. این مطالعه 77 شرکتکننده را وارد کرده بود که مبتلا به زخم معده بوده و درمان دارویی (مسدودکنندههای گیرنده هیستامین H2، آنتیاسیدها، و رژیم غذایی) در آنها پس از یک دوره متوسط درمانی 29 ماه با شکست مواجه شده بود. نویسندگان مشخص نکرده بودند که این بیماران مورد زخمهای مقاوم بودند یا عودکننده. بهنظر میرسد شرکتکنندگان عوارض قبلی را مانند خونریزی یا پرفوراسیون نداشتهاند. از 77 فرد وارد شده، 37 شرکتکننده به درمان دارویی ادامه دادند و 40 بیمار تحت درمان جراحی (آنترکتومی با یا بدون واگوتومی، گاسترکتومی سابتوتال با یا بدون واگوتومی، واگوتومی، پیلوروپلاستی و سوچور زخم، سوچور یا بستن زخم بدون واگوتومی یا اکسزیون زخم، واگوتومی پروکزیمال گاستریک یا سلول پارشیال بهتنهایی، سوچور یا بستن زخم با واگوتومی پروکزیمال گاستریک یا سلول پارشیال) قرار گرفتند. اینکه بیمار تحت درمان جراحی قرار گیرد یا دارویی، با نظر خود شرکتکننده یا پزشک درمانگر انجام شد.
نویسندگان مقاله گزارش کردند که دو شرکتکننده در گروه درمان دارویی (2 مورد از 37 بیمار؛ 5.4%) سرطان معده داشتند، که از طریق تکرار بیوپسی تشخیص داده شدند. آنها نسبت شرکتکنندگانی را که در گروه درمان جراحی مبتلا به سرطان معده بودند، گزارش نکردند. آنها همچنین پیامدهای تاخیر تشخیص سرطان معده را در گروه درمان دارویی گزارش نکردند. آنها هیچیک از دیگر پیامدهای مورد نظر این مرور (کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (با استفاده از هرگونه مقیاس معتبر)، عوارض جانبی و عوارض جانبی جدی، خونریزی زخم پپتیک، پرفوراسیون زخم پپتیک، درد شکمی و مورتالیتی طولانیمدت) را گزارش نکردند.
ما هیچ مطالعهای را نیافتیم که مزایا و مضرات نسبی درمان دارویی را در برابر درمان جراحی برای زخمهای عودکننده یا مقاوم پپتیک نشان داده باشند. به انجام مطالعاتی که تاریخچه طبیعی زخمهای عودکننده یا مقاوم پپتیک را ارزیابی کنند، و کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که به مقایسه مدیریت دارویی در مقابل جراحی در بیماران مبتلا به زخمهای عودکننده یا مقاوم پپتیک یا هر دو بپردازند، نیاز فوری وجود دارد. این مطالعات اطلاعاتی را برای طراحی کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده فراهم میکنند. حداقل دوره پیگیری 2 تا 3 سال به محاسبه بروز عوارض و سرطان معده (فقط در زخمهای معده) در زخمهای پپتیک عودکننده یا مقاوم کمک میکند. علاوه بر عوارض مرتبط با درمان و بیماری، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و از دست رفتن بهرهوری باید اندازهگیری شود.