رشد و تکامل حرکتی تاخیری (delayed motor development) ممکن است در کودکان مبتلا به سندرم داون (Down syndrome)، فلج مغزی (cerebral palsy)، تاخیر رشدی عمومی (general developmental delay) یا کودکانی که بهصورت نارس متولد شدهاند (children born preterm) اتفاق بیفتد. این عارضه حس کنجکاوی کودک را در محیط محدود کرده و میتواند جلوی رشد و تکامل شناختی و اجتماعی- عاطفی او را بگیرد. منابع علمی پیشنهاد میکنند که آموزش خاص مهارتها (task-specific training)، از جمله آموزش با تردمیل لوکوموتور (locomotor treadmill training)، رشد حرکتی را تسهیل میکند.
ارزیابی اثربخشی مداخلات بر پایه تردمیل روی رشد حرکتی کودکان مبتلا به امبولیشن تاخیری (delayed ambulation) یا در کودکان پرهامبولاتوری (pre-ambulatory children) (یا هر 2)، که کمتر از 6 سال سن داشته و در معرض خطر تاخیر رشد عصبی-حرکتی (neuromotor delay) قرار دارند.
ما در می 2017، در CENTRAL ،MEDLINE ،Embase و 5 پایگاه اطلاعاتی دیگر و تعدادی از پایگاههای ثبت کارآزمایی جستوجو کردیم. ما همچنین فهرست منابع مطالعات مرتبط و مرورهای نظاممند را جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) و کارآزماییهای شبه تصادفیسازی وکنترلشدهای (quasi-RCT) را وارد مرور کردیم که به ارزیابی اثر مداخله تردمیل در جمعیت هدف پرداخته بودند.
چهار نویسنده مطالعه مروری بهصورت مستقل به استخراج دادهها پرداختند. پارامترهای پیامدی بر اساس طبقهبندی بینالمللی عملکرد، ناتوانی (معلولیت) و سلامت (International Classification of Functioning, Disability and Health model) ساختاردهی شدند.
این مرور نسخه بهروزشده از مطالعه مروری کاکرین در سال 2011 است که شامل 5 کارآزمایی بود. این نسخه بهروزشده، 7 مطالعه انجامشده را روی مداخله تردمیل در 175 کودک دربرمیگیرد: 104 کودک در گروههای تردمیل و 71 کودک در گروههای کنترل بودند. مطالعات به لحاظ جمعیت (کودکان مبتلا به سندرم داون، فلج مغزی، تاخیر رشدی یا کودکان دارای خطر نسبی برای تاخیر رشد عصبی-حرکتی)؛ نوع مقایسه (تردمیل در مقابل عدم استفاده از تردمیل؛ تردمیل با اورتوزها (orthoses) در مقابل تردمیل بدون اورتوزها؛ آموزش فشرده و سخت (high-intensity training) در مقابل آموزشهای ساده)؛ طول مدت مطالعه، و پیامدهای اندازهگیریشده دارای تنوع بودند. به دلیل تنوع مطالعات، فقط دادههای به دست آمده از 5 مطالعه برای متاآنالیز 5 پیامد مورد استفاده قرار گرفتند: سن شروع راه افتادن بهصورت مستقل، کارکرد کلی موتور درشت (overall gross motor function)، کارکرد حرکتی درشت (gross motor function) مرتبط با ایستادن و راه رفتن، و سرعت راه رفتن (gait velocity). ارزیابی کیفیت شواهد بر اساس رویکرد GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) از بالا تا بسیار پائین متغیر بود.
اثرات مداخله تردمیل روی شروع راه رفتن مستقل در مقایسه با مداخله عدم استفاده از تردمیل وابسته به جمعیت بود، اما هیچ اثر کلی نشان نداد (اختلاف میانگین (MD): 2.08-، 95% فاصله اطمینان (CI): 5.38- تا 1.22، 2 مطالعه، 58 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط): 30 کودک مبتلا به سندرم داون از آموزش با تردمیل منتفع شدند (MD: 4.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.96 - تا 1.04 - )، اما 28 کودکی که در معرض خطر تاخیر رشد عصبی-حرکتی با درجه متوسط قرار داشتند از این مداخله منتفع نشدند (MD: 0.60 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.34 - تا 1.14). ما هیچ شواهدی در خصوص شروع راه رفتن مستقل در 2 مطالعهای که به مقایسه مداخله تردمیل با اورتوز (orthotics) و تردمیل بدون اورتوز روی 17 کودک (MD: 0.10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.96 - تا 6.16)، و مداخله تردمیل بهصورت فشرده و سخت (high- intensity) در مقابل مداخله تردمیل با شدت کم (low-intensity) روی 30 کودک مبتلا به سندرم داون (MD: 2.13 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.96 - تا 0.70) پرداخته بودند، بهدست نیاوردیم.
مداخله تردمیل، کارکرد حرکتی درشت (MD: 0.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.54 - تا 6.30؛ 2 مطالعه؛ 36 کودک؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا مهارتهای حرکتی درشت مرتبط با ایستادن (MD: 5.41؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.64 - تا 12.43؛ 2 مطالعه؛ 32 کودک؛ شواهد با کیفیت پائین) را بهبود نداد، و منجر به بهبود جزئی در مهارتهای حرکتی درشت مرتبط با راه رفتن شد (MD: 4.51 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.29 تا 8.73؛ 2 مطالعه؛ 32 کودک؛ شواهد با کیفیت پائین). این مداخله منجر به بهبود مهارتهای راه رفتن در 20 کودک امبولاتوری مبتلا به تاخیر رشدی (MD: 7.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 14.32؛ 1 مطالعه) و مهارتهای حرکتی درشت موردنظر در 12 کودک مبتلا به فلج مغزی (MD: 8.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.18 تا 12.82) شد. یک مطالعه که به مقایسه مداخله تردمیل با اورتوز و مداخله تردمیل بدون اورتوز در 17 کودک مبتلا به سندرم داون پرداخته بود، پیشنهاد میکند که افزودن اورتوز ممکن است جلوی پیشرفت حرکتی درشت را بگیرد (MD: 8.40 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14.55- تا 2.25 - ).
در مجموع، مداخله تردمیل نشاندهنده افزایش بسیار کوچکی در سرعت راه رفتن در مقایسه با مداخله بدون استفاده از تردمیل بود (MD: 0.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.37؛ 2 مطالعه؛ 32 کودک؛ شواهد با کیفیت بالا). مداخله تردمیل سرعت راه رفتن را در 20 کودک امبولاتوری مبتلا به تاخیر رشدی افزایش داد (MD: 0.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08 تا 0.42،)، اما منجر به افزایش سرعت راه رفتن در 12 کودک مبتلا به فلج مغزی نشد (MD: 0.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.09 - تا 0.45).
این نسخه بهروز شده از مطالعه مروری سال 2011 شواهد بیشتری را درباره سودمندی مداخله تردمیل برای گروههای خاصی از کودکان 6 ساله و کمتر فراهم میکند، اما قدرت یافتن نتایج معنیدار همواره محدود باقی میماند. یافتههای کنونی نشان میدهد که مداخله تردمیل ممکن است فرآیند بهبود راه رفتن مستقل را در کودکان مبتلا به سندرم داون سرعت بخشیده و ممکن است کسب مهارتهای حرکتی را در کودکان مبتلا به فلج مغزی و تاخیر رشدی عمومی سرعت ببخشد. بهتر است پژوهشهای آتی در وهله اول این یافتهها را با استفاده از مطالعات با طرحهای تحقیقاتی بهتر و بزرگتر به ویژه برای نوزادان مبتلا به فلج مغزی و تاخیر رشدی تایید کنند. زمانی که سودمندی این مداخله به تایید رسید، آنگاه بهتر است پژوهشها به بررسی دوز بهینه مداخله تردمیل در این جمعیتها بپردازند.