پیشینه
گاهی اوقات نیاز به قرار دادن لوله تنفسی در نای کودکان محتاج بیهوشی عمومی وجود دارد که این عمل را لولهگذاری مینامند. همچنین لولهگذاریها در شرایط اورژانسی مانند تروما، مشکلات تنفسی شدید و نارسایی قلبی انجام میگیرند. لولهگذاری به طور مرسوم با یک لارنگوسکوپ (laryngoscope) اجرا میشود که دستگاهی است که در بالای زبان قرار میگیرد تا امکان دید مستقیم را از تارهای صوتی فراهم کند. این عمل به عنوان لارنگوسکوپی مستقیم (direct laryngoscopy) شناخته میشود. ابزارهای جدیدی ایجاد شدهاند که تارهای صوتی را از طریق یک دوربین ویدئویی دقیق قرار گرفته بر نوک ابزار نشان میدهد؛ این کار را لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم یا لارنگوسکوپی ویدئویی (videolaryngoscopy) مینامند.
تصور میشود لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم یا لارنگوسکوپی ویدئویی، دید بهتری را از تارهای صوتی در قیاس با لارنگوسکوپی مستقیم ارائه میکند؛ اما اینکه این تجهیزات، قرار دادن آسانتر لوله تنفسی را امکانپذیر میسازد یا خیر، نامشخص باقی مانده است.
ویژگیهای مطالعه
ما شواهد را درباره میزان اثربخشی لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم یا لارنگوسکوپی ویدئویی موقع مقایسه با لارنگوسکوپی مستقیم برای لولهگذاری در کودکان 28 روزه تا 18 ساله مرور کردیم. 12 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده (803 کودک) را یافتیم که معیارهای ورود به مطالعه ما را داشتند. شواهد تا نوامبر 2015 بهروز است. دوباره جستوجو را در ژانویه 2017 انجام دادیم و سه مطالعه در انتظار طبقهبندی را در هنگام به روز کردن این مرور خواهیم افزود.
نتایج کلیدی
به کارگیری لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم یا لارنگوسکوپی ویدئویی برای لولهگذاری، زمان طولانیتری میبرد و احتمال بیشتری وجود دارد که ناموفق باشد (شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ تفاوت قابل توجهی میان لارنگوسکوپی مستقیم و لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم در زمان ارزیابی موفقیت تلاش اول برای لولهگذاری یافت نشد (شواهد با کیفیت پائین). فقط مطالعات اندکی تاثیر لولهگذاری را بر پاسخ همودینامیک نامطلوب شامل تغییرات در اشباعپذیری اکسیژن، ضربان قلب و تروما به دهان و نای گزارش کرده بودند. بنابراین، نتیجهگیری درباره عوارض جانبی کلی دشوار بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین). ممکن است لارنگوسکوپی غیر‐مستقیم، دید بهتری را از تارهای صوتی فراهم کند.
کیفیت شواهد
ما تفاوت قابل توجهی را در نتایج حاصل از مطالعات وارد شده از نظر ارزیابی زمان لولهگذاری، تعداد تلاشها برای لولهگذاری، تعداد لولهگذاریهای ناموفق، عوارض جانبی و ارزیابیهای نحوه دیده شدن تارهای صوتی یافتیم. بودجه هیچ یک از مطالعات وارد شده توسط یک سازنده لارنگوسکوپ تامین نشده بود؛ از این رو، خطر سوگیری (bias) دیگر به حداقل رسیده بود. کیفیت مطالعات متفاوت بوده و فقط اندکی دارای بالاترین کیفیت بودند. با توجه به این دلایل، کیفیت کلی شواهد را بسیار پائین ارزیابی کردیم.