برونشکتازی بهطور فزایندهای تشخیص دادهشده و بهعنوان یک عامل مهم در بیماریهای مزمن ریوی، چه در بزرگسالان و چه در کودکان در کشورهای با درآمد بالا و کمدرآمد شناخته میشود. این وضعیت با انبساط غیر قابل برگشت راههای هوایی مشخص میشود و عموما همراه با التهاب راههای هوایی و عفونت باکتریایی مزمن است. مدیریت درمان عمدتا با هدف کاهش عوارض و کنترل کردن علائم، کاهش تعداد دفعات تشدید، بهبود کیفیت زندگی و پیشگیری از پیشرفت برونشکتازی صورت میگیرد. این یک بهروزرسانی بازبینی است که ابتدا در سال 2000 منتشر شده است.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی کورتیکواستروئیدهای استنشاقی (ICS) در کودکان و بزرگسالان در مرحله تثبیت شده برونشکتازی، به ویژه برای ارزیابی اینکه آیا استفاده از ICS: (1) شدت و تناوب تشدیدهای حاد تنفسی را کاهش میدهد، یا (2) بر نقصان عملکردی ریه تاثیر میگذارد.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL)، ثبت کارآزماییهای گروه راههای هوایی در کاکرین، پایگاههای اطلاعاتی MEDLINE و Embase را جستوجو کردیم. ما آخرین جستوجوی منابع را در جون 2017 انجام دادیم.
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) که ICS را با دارونما یا بدون هیچ دارویی مقایسه کرده بودند. ما کودکان و بزرگسالان را با شواهد بالینی یا رادیوگرافیک برونشکتازی گنجاندیم، اما افراد مبتلا به فیبروز کیستیک را حذف کردیم.
ما نتایج جستوجو را بر اساس معیارهای از پیش مشخصشده برای گنجاندهشدن مرور کردیم. در این بهروزرسانی، دو نویسنده مرور بهطور مستقل کیفیت روش انجام و احتمال سوگیری را با استفاده از معیارهای تعیینشده ارزیابی کرده و دادهها را با استفاده از پروفرمهای استاندارد استخراج کردند. ما درمان را به عنوان «درمان دریافتی» آنالیز و تحلیل حساسیت انجام دادیم.
این مرور شامل هفت مطالعه با 380 بزرگسالان میشد. از 380 شرکتکننده تصادفیسازی شده، 348 نفر مطالعه را به پایان رساندند.
با توجه به تفاوت در پیامدهای گزارش شده در میان هفت مطالعه، ما فقط توانستیم متاآنالیزهای محدود را برای هم استفاده کوتاهمدت از ICS (6 ماه یا کمتر) و هم استفاده بلندمدت از ICS (بیشتر از6 ماه) انجام دهیم.
در حالت تثبیت در گروه کوتاهمدت (ICS برای6 ماه یا کمتر)، براساس دو مطالعهای که دادههای آنها امکان گنجانده شدن داشتند، تفاوت معنیداری بین مقادیر پایه در حجم بازدمی فشاری در ثانیه اول (FEV1) (میانگین تفاوت (MD): 0.09 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.26 - تا 0.09) و ظرفیت حیاتی فشاری (FVC) (MD: 0.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.16 - تا 0.17) در بزرگسالان گروه ICS در پایان مطالعه وجود نداشت (در مقایسه با عدم استفاده از ICS). بهطور مشابه، ما هیچ تفاوت معنیداری را در متوسط تناوب تشدیدها (MD: 0.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 - تا 0.79) یا نمره کل کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQOL) در بزرگسالان در گروه ICS، زمانی که با گروه عدم استفاده از ICS مقایسه شدند، نیافتیم، اگرچه دادههای در دسترس محدود بودند. بر اساس تنها مطالعه کنترل شده بدون دارونما، که ما نتوانستیم از آن دادههای بالینی استخراج کنیم، بهبود، اندک، اما از لحاظ آماری معنیداری در حجم خلط و نمره تنگینفس در گروه ICS وجود داشت.
مطالعه منفرد در مورد نتایج بلندمدت (بیش از 6 ماه) که عملکرد ریه و سایر پیامدهای بالینی را آزموده بودند، تاثیر قابل توجهی را از ICS بر هیچیک از پیامدها نشان نداد. ما به دلیل دادههای محدود موجود نتوانستیم نتیجهگیری در مورد عوارض جانبی داشته باشیم.
اگرچه نویسندگان هر هفت کارآزمایی ادعا کرده بودند که دوسو کور هستند، ما یک مطالعه (در ICS کوتاهمدت) را در خطر بالقوه سوگیری ناشی از کور شدن، تخصیص و گزارشدهی پیامدها ارزیابی کردیم. کیفیت شواهد براساس GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) برای تمام پیامدها پائین بود (به علت کارآزمایی کنترل نشده با دارونما، غیر مستقیم بودن و عدم دقت همراه با تعداد کم شرکتکنندگان و مطالعات).
این مرور بهروزشده نشان میدهد که شواهد کافی برای حمایت از استفاده معمول از ICS در بزرگسالان با برونشکتازی در حالت تثبیت شده وجود ندارد. علاوه بر این، ما نمیتوانیم هیچ نتیجهگیری برای استفاده از ICS در بزرگسالان طی یک مرحله تشدید حاد یا در کودکان (برای هر وضعیتی) انجام دهیم، چون هیچ مطالعهای در این موارد وجود نداشت.