درمانهای ترک سیگار برای تمام افراد سیگاری موثر نیستند، و محققان علاقهمند به شناسایی این زیرگروه از افراد هستند (به عنوان مثال براساس ژنوتیپ) که بهترین پاسخ را به درمانهای خاص نشان دادهاند.
ارزیابی اینکه آیا نرخهای ترک با بیومارکرهای شناخته شده ژنتیکی در بازوهای درمان فارماکوتراپی و در مقایسه با پلاسبو متغیر است. ارزیابی اثرات فارماکوتراپیها برای ترک سیگار در زیرگروههایی از افراد سیگاری که بر اساس ژنوتیپ برای پلیمورفیسمهای شناسایی شده گسترده ژنومی تعریف شدند.
ما ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین، ثبت کارآزماییهای بالینی، و پایگاههای اطلاعاتی ژنتیکی را برای کارآزماییهای مربوط به فارماکوتراپیها برای ترک سیگار از آغاز تا 16 آگوست 2016 جستوجو کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای (RCTs) را انتخاب کردیم که افراد سیگاری بزرگسال را به کار گرفتند و تجزیهوتحلیل فارماکوژنومیک کارآزماییهای مربوط به فارماکوتراپیهای ترک سیگار را در مقابل کنترل گزارش کردیم. کارآزماییهای مناسب آنهایی بودند که دادههایی را در مورد پلیمورفیسم تکنوکلئوتیدی (SNPs)، شناساییشده معنیدار (P < 5 × 10-8) گسترده ژنومی، SNPs غیرتکراری، و / یا نسبت متابولیت نیکوتین (NMR) داشتند، که بعد از آن به طور کلی تحت عنوان بیومارکرها توصیف شدند.
ما از روشهای استاندارد روششناسی مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. پیامد اولیه پرهیز از مصرف سیگار طی شش ماه بعد از درمان بود. پیامد ثانویه پرهیز از مصرف سیگار در پایان درمان (EOT) بود. ما دو نوع متاآنالیز (meta-analysis) انجام دادیم _ در یکی از آنها، ما ترک سیگار را با درمان فعال در مقابل پلاسبو در گروههای ژنوتیپ ارزیابی کردیم، و در متاآنالیز دیگر ترک سیگار را در گروههای ژنوتیپ در بازوهای درمان مقایسه کردیم. ما تجزیهوتحلیل جداگانهای را در غیراسپانیاییهای سفیدپوست (NHWs) و غیراسپانیایی سیاهپوست (NHBs) انجام دادیم. ما ناهمگونی بین گروههای ژنوتیپ را با استفاده از آمارههای T2، I2، و Q کاکرین ارزیابی کردیم.
تجزیهوتحلیلها 18 کارآزمایی را شامل 9017 شرکتکننده انتخاب کردند، 6924 شرکتکننده NHW و 2093 شرکتکننده NHB بودند. دادههای مربوط به بیومارکرهای زیر در دسترس بود: 9 SNPs (rs1051730 (CHRNA3)؛ rs16969968، rs588765، و rs2036527 (CHRNA5)؛ rs3733829 و rs7937 (در EGLN2، نزدیک CYP2A6)؛ rs1329650 و rs1028936 (LOC100188947)؛ و rs215605 (PDE1C))، و دو variable number tandem repeats (VNTRs؛ DRD4 و SLC6A4)، و NMR. دادههای انتخاب شده در مجموع 40 مقایسه فعال را در مقابل پلاسبو، 16 مقایسه فعال را در مقابل فعال، و 64 مقایسه بین ژنوتیپ را در بازوهای درمان ارائه کردند.
ما عموما کیفیت شواهد (GRADE) را برای متاآنالیزهای نشان دهنده ناهمگونی آماری قابلتوجه بین گروههای ژنوتیپ، متوسط یافتیم. ما کیفیت اغلب شواهد را به علت عدم دقت یا خطر سوگیری (Bias) به دلیل سوگیری انتخابی بالقوه در شرکتکنندگان کارآزمایی ژنوتیپ، کاهش دادیم.
مقایسههای اثرات درمان نسبی توسط ژنوتیپ
برای پرهیز شش ماهه، برای درمان جایگزین نیکوتین (NRT) در مقابل پلاسبو برای شرکتکنندگان NHB در شش ماه ناهمگونی آماری معنی داری بین ژنوتیپها (rs16969968) یافتیم (0.03 = P؛ n = 2 کارآزمایی)، اما برای سایر بیومارکرها یا مقایسههای درمان ناهمگونی نیافتیم. پرهیز از مصرف شش ماهه در گروه NRT فعال در مقایسه با پلاسبو در میان شرکتکنندگان با ژنوتیپ GG افزایش یافت (خطر نسبی (RR): 1.47؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.07 تا 2.03)، اما در گروه ترکیبی از شرکتکنندگان با ژنوتیپ GA یا AA افزایشی وجود نداشت (RR: 0.43؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 1.26؛ نسبت خطر نسبی (RRR) GG در مقابل GA یا AA: 3.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19 تا 10.3).
مقایسههای اثرات درمان بین گروههای ژنوتیپ در بازوهای تصادفی شده فارماکوتراپی
برای افراد دریافت کننده NRT، درمان در دستیابی به پرهیز شش ماهه در بین افرادی که دارای NMR کمتری بودند، موثرتر از افرادی بود که NMR طبیعی در NHW و NHB ترکیبی داشتند (NMR طبیعی در مقابل NMR پایین: RR: 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 0.78؛ n = 2 کارآزمایی). ما تفاوت مشابهی در اثرات درمان بین ژنوتیپها در شش ماه برای سایر بیومارکرهای در میان افرادی که فارماکوتراپی یا پلاسبو دریافت کردند نیافتیم.
ما اثرات افتراقی گستردهای را از درمان فارماکوتراپی بر اساس ژنوتیپ شناسایی نکردیم. برخی از گروههای ژنوتیپ در گروههای قومی خاص ممکن است بیشتر از NRT منفعت ببرند یا ممکن است از ترکیب با بوپروپیون با NRT کمتر منفعت ببرند. خواننده باید این نتایج را با احتیاط تفسیر کند زیرا هیچ یک از متاآنالیزهای آماری معنیدار بیش از دو کارآزمایی را به ازای هر مقایسه ژنوتیپ انتخاب نکرد، فواصل اطمینان گسترده بوده، و کیفیت این شواهد (GRADE) عموما متوسط بودند. اگرچه ما شواهدی از اثربخشی برتر NRT برای NMR پایین در مقابل متابولیزرهای طبیعی یافتیم، به دلیل عدم وجود ناهمگونی گروههای NMR، ما نمیتوانیم نتیجهگیری کنیم که NRT برای متابولیسمهای آهسته موثر است. دسترسی به دادههای بیشتر به دست آمده از کارآزماییها متعدد، به ویژه برای مقایسههای فارماکوتراپیهای مختلف ضروری است.