دستگاههای آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیکال و روباتیک در توانبخشی مورد استفاده قرار میگیرند و ممکن است به بهبود راه رفتن پس از استروک کمک کنند. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که برای اولین بار در سال 2007 منتشر شد.
بررسی اثرات دستگاههای خودکار آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیکال و رباتیک برای بهبود راه رفتن پس از استروک.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو در 9 آگوست 2016)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین 2016 the Cochrane Library، شماره 8)، MEDLINE in Ovid (از 1950 تا 15 آگوست 2016)، Embase (از 1980 تا 15 آگوست 2016)،CINAHL (از 1982 تا 15 آگوست 2016)،AMED (از 1985 تا 15 آگوست 2016)، Web of Science (از 1899 تا 16 آگوست 2016)، SPORTDiscus (از 1949 تا 15 سپتامبر 2012)، the Physiotherapy Evidence Database (PEDro) (در 16 آگوست 2016 جستوجو شد)، پایگاه اطلاعاتی مهندسی COMPENDEX (از 1972 تا 16 نوامبر 2012) و Inspec (از 1969 تا 26 آگوست 2016) را جستوجو کردیم. ما مجموعه مقالات کنفرانسهای مرتبط را بهصورت دستی، کارآزماییها و ثبت تحقیقات را جستوجو، فهرست منابع را کنترل کردیم، و برای شناسایی کارآزماییهای منتشرشده، منتشرنشده، و در حال انجام بیشتر با نویسندگان تماس گرفتیم.
ما تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده و کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده متقاطع را درباره افراد بالای 18 سال با تشخیص استروک با هر شدت، در هر مرحله، در هر شرایطی که به ارزیابی آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیال و روباتیک در مقابل مراقبت معمول پرداختند، انتخاب کردیم.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه به انتخاب کارآزماییها برای ورود، ارزیابی کیفیت روششناختی و خطر سوگیری (Bias) پرداختند و دادهها را استخراج کردند. پیامد اصلی نسبت شرکتکنندگانی بود که در پیگیری بهطور جداگانه راه میرفتند.
ما 36 کارآزمایی را شامل 1472 شرکتکننده در این بهروزرسانی مطالعه مروری انتخاب کردیم. آموزش راه رفتن به کمک الکترومکانیکی در ترکیب با فیزیوتراپی شانس شرکتکنندگان را برای راه رفتن مستقل افزایش داد (نسبت شانس (اثرات تصادفی): 1.94؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.39 تا 2.71؛ 0.001 > P؛ 8% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط) اما بهطور قابل توجهی سرعت راه رفتن (میانگین تفاوت (MD): 0.04 s/m؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.09؛ 0.08 = P؛ 65% = I2؛ شواهد با کیفیت پایین) یا ظرفیت راه رفتن (MD: 5.84 متر راه رفتن در 6 دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 16.73 - تا 28.40؛ 0.61 = P؛ 53% = I2؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) را افزایش نداد.
این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند، زیرا 1) برخی از کارآزماییها افرادی را مورد بررسی قرار دادند که در شروع مطالعه مستقل راه میرفتند، 2) ما بین کارآزماییها از نظر دستگاههای مورد استفاده و مدت زمان و تعداد دفعات درمان تفاوتهایی یافتیم، و 3) برخی از کارآزماییها دستگاههایی را برای تحریک الکتریکی عملکرد انتخاب کردند. تجزیهوتحلیل برنامهریزی شده زیرگروه ما نشان داد که آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیکال ممکن است برای افراد در مرحله حاد منفعت داشته باشد؛ اما ممکن است برای افراد در مرحله مزمن منفعتی نداشته باشد. تجزیهوتحلیل تعقیبی (Post hoc) نشان داد افرادی که در شروع مداخله قادر به حرکت نیستند ممکن است منفعت ببرند، اما افرادی که قادر به حرکت بودند ممکن است منفعتی از این نوع آموزش نبرند. تجزیهوتحلیل تعقیبی تفاوتی را بین انواع دستگاههای استفاده شده در مطالعات مربوط به توانایی راه رفتن نشان نداد؛ اما تفاوتهای قابلتوجهی بین دستگاهها از لحاظ سرعت راه رفتن یافت شد.
افرادی که آموزش راه رفتن را با کمک الکترومکانیکی در ترکیب با فیزیوتراپی پس از استروک دریافت میکنند" نسبت به افرادی که آموزش راه رفتن را بدون این دستگاهها دریافت میکنند شانس بیشتری برای دستیابی به وضعیت راهرفتن مستقل دارند. ما نتیجه گرفتیم که هفت بیمار نیاز به درمان دارند تا از وابستگی در راه رفتن جلوگیری کنند. بهویژه، افرادی که در سه ماه اول پس از استروک و افرادی که قادر به راه رفتن نیستند، بهنظر میرسد از این نوع مداخله بیشتر منفعت میبرند. نقش نوع دستگاه هنوز مشخص نیست. تحقیقات بیشتر شامل کارآزماییهای مرحله III بزرگ عملی و قطعی، بهمنظور پاسخ دادن به سؤالات خاص درباره موثرترین تعداد دفعات و طول مدت آموزش راه رفتن با کمک الکترومکانیکال و همچنین مدت زمانی دوام هر منفعت باید انجام گیرد.