آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن با استفاده از یک مهارکننده، در توانبخشی مورد استفاده قرار میگیرد و ممکن است به بهبود راه رفتن پس از استروک کمک کند. این یک بهروزرسانی از مطالعه مروری کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سالهای 2005 و 2014 بهروزرسانی شد.
تعیین اینکه آیا تمرینات تردمیل و حمایت وزن بدن، بهصورت جداگانه یا ترکیبی، توانایی راه رفتن، کیفیت زندگی، فعالیتهای روزمره زندگی، وابستگی یا مرگ، و نهادینهسازی یا مرگ، را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی تمرین راه رفتن پس از استروک بهبود میبخشد یا خیر. هدف ثانویه، تعیین ایمنی و قابلیت پذیرش این روش از آموزش راه رفتن بود.
ما ثبت کارآزماییهای گروه استروک در کاکرین (آخرین جستوجو در 14 فوریه 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) و پایگاه اطلاعاتی مرور اثرات (DARE ؛Database of Reviews of Effects) (کتابخانه کاکرین 2017 the Cochrane Library، شماره 2)، MEDLINE (از 1966 تا 14 فوریه 2017)، Embase (از 1980 تا 14 فوریه 2017)، CINAHL (از 1982 تا 14 فوریه 2017)، AMED (از 1985 تا 14 فوریه 2017) و SPORTDiscus (از 1949 تا 14 فوریه 2017) را جستوجو کردیم. ما همچنین مجموعه مقالات کنفرانسهای مرتبط و کارآزماییهای در حال انجام و ثبت تحقیقات را بهصورت دستی جستوجو کردیم، فهرست منابع را غربالگری کردیم، و برای شناسایی کارآزماییهای بیشتر با نویسندگان کارآزماییها تماس گرفتیم.
کارآزماییهای کنترلشده و تصادفی و شبهتصادفی شده و متقاطع مربوط به آموزش تردمیل و حمایت وزن بدن، بهصورت جداگانه یا ترکیبی، برای درمان راه رفتن پس از استروک.
دو نویسنده مطالعه مروری بهطور جداگانه کارآزماییها را انتخاب، دادهها را استخراج کردند، خطر سوگیری (Bias) و کیفیت روششناختی را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه بررسی شده عبارت بودند از سرعت راه رفتن، استقامت، و وابستگی.
ما در این مطالعه مروری بهروزرسانی شده 56 کارآزمایی را با 3105 شرکتکننده انتخاب کردیم. میانگین سن شرکتکنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در شرایط بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شدند. تمام شرکتکنندگان حداقل دچار مشکلات کمی در راه رفتن بودند و بسیاری از آنها نمیتوانستند بدون کمک راه بروند. در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل شانس راه رفتن مستقل را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی افزایش نداد (تفاوت خطر (RD): 0.00 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02 - تا 0.02؛ 18 کارآزمایی؛ 1210 شرکتکننده؛ 0.94 = P؛ 0% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین).
در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را به میزان قابل توجهی افزایش داد. میانگین تفاوت (MD) ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.06 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.03 تا 0.09؛ 47 کارآزمایی؛ 2323 شرکتکننده؛ 0.0001 > P؛ 44% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 14.19 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 2.92 تا 25.46؛ 28 کارآزمایی؛ 1680 شرکتکننده؛ 0.01 = P؛ 27% = I2؛ شواهد با کیفیت متوسط).
در مجموع، استفاده از تمرینات تردمیل با حمایت وزن بدن در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن را در پایان پیگیری برنامهریزی شده افزایش نداد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.03 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 - تا 0.10؛ 12 کارآزمایی؛ 954 شرکتکننده؛ 0.50 = P؛ 55% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین) و MD ترکیب شده برای استقامت راه رفتن 21.64 متر بود (95% فاصله اطمینان (CI): 4.70 - تا 47.98؛ 10 کارآزمایی؛ 882 شرکتکننده؛ 0.11 = P؛ 47% = I2؛ شواهد با کیفیت پائین).
در 38 مطالعه با مجموع 1571 شرکتکننده که بهطور جداگانه در ابتدای مطالعه راه میرفتند، استفاده از آموزش تردمیل سرعت راه رفتن را بهطور معنیداری افزایش داد. MD ترکیب شده (مدل اثرات تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.08 s/m بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 0.12؛ 0.00001 > P؛ 49% = I2). دادههای کافی برای اظهارنظر در مورد تاثیرات بر کیفیت زندگی یا فعالیتهای روزمره زندگی وجود نداشت. عوارض جانبی و ترک مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل شایع نبود و این موضوع به عنوان عوارض بالینی جدی قضاوت نشد.
بهطور کلی، افراد پس از استروک که آموزش تردمیل را، با یا بدون حمایت وزن بدن، دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را دریافت نکردند، کمتر احتمال دارد که توانایی آنها برای راه رفتن بهطور جداگانه بهبود یابد؛ اما سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن ممکن است در کوتاهمدت کمی بهبود یابد. به ویژه، افراد مبتلا به استروک که میتوانند راه بروند (اما نه افرادی که در راه رفتن در مرحله شروع درمان وابسته هستند) با توجه به سرعت راه رفتن و استقامت راه رفتن بهنظر میرسد از این نوع مداخله منفعت بیشتری ببرند. با این حال، این مطالعه مروری مشخص نکرده که آیا پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت ممکن است اثرات مفیدی داشته باشد. تحقیقات بیشتر باید بهطور خاص اثرات تعداد دفعات، زمانها، یا شدتهای مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، همچنین استفاده از دستگیره مخصوص (handrails)، را در شرکتکنندگانی که توانایی حرکت دارند، اما نه در افراد رونده وابسته، بررسی کنند.