هشت مطالعه را وارد کردیم (هفت RCT؛ یک شبه‐RCT؛ 315 بزرگسال (299 زن)؛ در سن 18 تا 75 سال): شش مطالعه از یک طرح گروه‐موازی و دو مطالعه از یک طرح متقاطع استفاده کردند. حجم نمونه در بازوهای مداخله پنج تا 43 شرکتکننده بود.
دو مطالعه، که یکی از آنها یک طرح متقاطع بود، TENS را با TENS دارونما مقایسه کردند (82 شرکتکننده)، یک مطالعه TENS را با عدم درمان (43 شرکتکننده)، و چهار مطالعه TENS را با سایر روشهای درمان مقایسه کردند (دارو (دو مطالعه، 74 شرکتکننده)، طب سوزنی الکتریکی (یک مطالعه، 44 شرکتکننده)، گرمای سطحی (یک مطالعه متقاطع، 32 شرکتکننده)، و هیدروتراپی (یک مطالعه، 10 شرکتکننده)). دو مطالعه، TENS به همراه ورزش را با ورزش به تنهایی مقایسه کردند (98 شرکتکننده، 49 شرکتکننده در هر بازوی درمان). هیچ یک از مطالعات، تسکین درد گزارش شده توسط شرکتکننده را از 50% یا بیشتر یا PGIC اندازهگیری نکرد. به طور کلی، مطالعات در معرض خطر نامشخص یا بالای سوگیری قرار داشتند، و به ویژه تمام مطالعات از نظر حجم نمونه در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند.
فقط یک مطالعه (14 شرکتکننده) پیامد اولیه میزان تسکین درد گزارش شده توسط شرکتکننده را از 30% یا بیشتر اندازهگیری کرد. کاهش درد 30% یا بیشتر با استفاده از TENS و ورزش در مقایسه با 13% با ورزش به تنهایی به دست آمد. یک مطالعه، 10/28 شرکتکننده، تسکین درد را از 25% یا بیشتر با TENS در مقایسه با 10/24 شرکتکننده با استفاده از گرمای سطحی (42 درجه سانتیگراد) گزارش کردند. ما قضاوت کردیم که تجمیع آماری امکانپذیر نبود زیرا دادههای کافی وجود نداشت و پیامدها همگون نبودند.
هیچ دادهای برای پیامدهای اولیه تسکین درد گزارش شده توسط شرکتکننده از خط پایه (baseline) به میزان 50% یا بیشتر و PGIC وجود نداشت.
برای پیامدهای ثانویه با کمبود داده مواجه بودیم. یک مطالعه پایلوت متقاطع با 43 شرکتکننده نشان داد که میانگین (95% فاصله اطمینان (CI)) کاهش شدت درد هنگام حرکت (مقیاس آنالوگ بصری (VAS) 100 میلیمتری) طی یک درمان 30 دقیقهای، 11.1 میلیمتر (95% CI؛ 5.9 تا 16.3) برای TENS و 2.3 میلیمتر (95% CI؛ 2.4 تا 7.7) برای TENS دارونما بود. تفاوت معنیداری بین TENS و دارونما برای درد در حالت استراحت وجود نداشت. یک مطالعه گروه موازی با 39 شرکتکننده نشان داد که میانگین ± انحراف معیار (standard deviation; SD) شدت درد (VAS 100 میلیمتر) از 20 ± 85 میلیمتر در خط پایه تا 20 ± 43 میلیمتر بعد از یک هفته از TENS دو‐طرفه کاهش یافت؛ از 10 ± 85 میلیمتر در خط پایه تا 10 ± 60 میلیمتر بعد از TENS یک طرفه کاهش یافت؛ و از 20 ± 82 میلیمتر در ابتدا تا 20 ± 80 میلیمتر پس از یک هفته از TENS دارونما کاهش یافت. نویسندگان هفت مطالعه نتیجه گرفتند که TENS درد را تسکین داد اما یافتههای یک مطالعه کوچک واحد بعید به نظر میرسد که درست باشد.
یک مطالعه، بهبودی بالینی مهمی را در پرسشنامه تاثیر فیبرومیالژی (Fibromyalgia Impact Questionnaire; FIQ) برای عملکرد کار، خستگی، سفتی عضلات، اضطراب، و افسردگی برای TENS با ورزش در مقایسه با ورزش به تنهایی یافت. یک مطالعه هنگامی که TENS به سه هفته اول یک برنامه ورزشی تحت نظارت 12 هفتهای اضافه شد، بهبودی بیشتری در نمرات FIQ نیافت.
هرچند گزارشهایی وجود داشت که نشان داد TENS در کل منجر به ناراحتی جزئی در 3 شرکتکننده شده، اما هیچ موردی از حوادث جانبی جدی در هیچ مطالعهای گزارش نشد.
کیفیت شواهد بسیار پائین بود. به دلیل فقدان داده، رتبهبندی GRADE را به طور عمده کاهش دادیم؛ بنابراین، در صورت وجود داده، اطمینان کمی به تخمین اثرگذاری داریم.