این مرور نسخه بهروز شده مرور منتشر شده قبلی در بانک دادهای مرورهای نظاممند کاکرین است (شماره 6، سال 2015).
عدم موفقیت در پاسخ به داروهای ضدصرع (antiepileptic drugs) در بیماران مبتلا به فعالیت کنترل نشده تشنج (uncontrolled seizure activity) از جمله صرع استاتوس مقاوم (refractory status epilepticus (RSE)) منجر به استفاده از داروهای بیهوشی (anaesthetic drugs) شده است. به دنبال استفاده از داورهای بیهوشی در دستیابی به کنترل کامل فعالیت تشنج، حالت کما (Coma) ایجاد میشود. تیوپنتال سدیم (Thiopental sodium) و پروپوفول (propofol) به طور متداولی برای این منظور استفاده میشوند. هر دو عامل اثربخش بودهاند. با وجود این، خلاء قابلتوجهی از شواهد در پاسخ به اینکه کدامیک از این دو دارو از نظر پیامدهای بالینی بهتر هستند، وجود دارد.
مقایسه اثربخشی، عوارض جانبی و پیامدهای کوتاهمدت و بلندمدت ناشی از وضعیت صرع مقاوم تحت درمان با یکی از 2 عامل بیهوشی تیوپنتال سدیم یا پروپوفول.
ما در پایگاه ثبت تخصصی شده گروه صرع کاکرین (16 آگوست 2016)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) از طریق پایگاه ثبت مطالعات آنلاین کاکرین (CRSO، 16 آگوست 2016)، MEDLINE (Ovid، 1946 تا 16 آگوست 2016)، ClinicalTrials.gov (16 آگوست 2016)، و بانک دادهای کارآزماییهای بالینی کنترل شده آسیای جنوبی (16 آگوست 2016) به جستوجو پرداختیم. پیشتر ما در IndMED به جستوجو پرداخته بودیم، اما امکان دسترسی به این بانک دادهای در زمان تدوین آخرین نسخه بهروز شده از این مرور وجود نداشت.
تمامی کارآزماییهای کنترل شده تصادفیشده (RCTs) یا کارآزماییهای کنترلشده شبهتصادفیشدهای که به بررسی کنترل وضعیت صرع مقاوم با استفاده از هر یک از تیوپنتال سدیم یا پروپوفول در بیماران متعلق به هر گروه سنی و جنسیتی پرداخته بودند.
2 نویسنده مرور به غربالگری نتایج جستوجو و مرور چکیدههای مربوط به کارآزماییهای مرتبط و واجد شرایط قبل از بازیابی مستندات منتشر شده تماممتن (full-text publications) پرداختند.
1 مطالعه با مجموعا 24 شرکتکننده برای مرور در دسترس بود. این مطالعه یک کارآزمایی کوچک، یک سو کور و چند مرکزی بود که بزرگسالان مبتلا به صرع استاتوس مقاومی را مورد مطالعه قرار داده بود که برای کنترل فعالیت تشنجی، تحت درمان با تیوپنتال سدیم یا پروپوفول قرار گرفته بودند. این مطالعه به دلیل بروز مشکلات مربوط به کارگیری شرکتکنندگان، زودتر از موعد مقرر متوقف شده بود. در رابطه با پیامد اولیه ما مبنی بر مجموع کنترل تشنجها بعد از اولین دوره از درمان با داروی تحت مطالعه، تشنجها در 6 نفر از 14 بیمار از گروه تحت درمان با پروپوفول در مقابل 2 نفر از 7 نفر بیمار از گروه تحت درمان با تیوپنتال سدیم کنترل شده بودند (نسبت خطر (RR): 1.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 5.61؛ شواهد با کیفیت پایین).
میزان مرگ در 3 نفر از 14 نفر بیمار از گروه تحت درمان با پروپوفول در مقابل 1 نفر از 7 نفر بیمار از گروه تحت درمان با تیوپنتال سدیم مشاهده شد (نسبت خطر: 1.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 11.93؛ شواهد با کیفیت پایین). سومین پیامد اولیه ما مبنی بر طول دوره بستری در بخش مراقبتهای ویژه (ICU) گزارش نشده بود. در رابطه با پیامدهای ثانویه ما مبنی بر بروز عوارض جانبی، عفونت در 7 نفر از 14 نفر بیمار از گروه تحت درمان با پروپوفول در مقابل 5 نفر از 7 نفر بیمار از گروه تحت درمان با تیوپنتال سدیم مشاهده شد (نسبت خطر: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 1.41). افت فشار خون در طول تجویز داروهای تحت مطالعه و نیاز به استفاده از وازوپرسورها (vasopressors) در 7 نفر از 14 نفر بیمار از گروه تحت درمان با پروپوفول در مقابل 4 نفر از 7 نفر بیمار از گروه تحت درمان با تیوپنتال سدیم مشاهده شد (نسبت خطر: 0.87؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 2.00). سندرم انفوزیون پروپوفول غیرکشنده (non-fatal propofol infusion syndrome) عارضه شدید دیگری بود که در یک بیمار گزارش شده بود. بیمارانی که تیوپنتال سدیم دریافت کرده بودند در مقایسه با بیمارانی که پروپوفول دریافت کرده بودند، تعداد روزهای بیشتری به تهویه مکانیکی نیاز پیدا کردند: (میانه (محدوده) 17 روز (5 تا 70 روز) برای تیوپنتال سدیم در مقابل 4 روز (2 تا 28 روز) برای پروپوفول). بعد از 3 ماه هیچ شواهدی مبنی بر وجود اختلاف میان داروها از نظر سنجههای پیامدی از جمله کنترل فعالیت تشنج و پیامد کارکردی وجود نداشت.
از زمان انتشار آخرین نسخه بروز شده این مرور، ما هیچ مطالعه جدیدی شناسایی نکردیم.
برای شفافسازی اثربخشی پروپوفول و تیوپنتال سدیم در مقایسه با یکدیگر در درمان صرع استاتوس مقاوم شواهد کنترل شده تصادفیشده موثق وجود ندارد. برای این وضعیت جدی به اجرای کارآزماییهای کنترلشده تصادفیشده بزرگ نیاز است.