برداشتن ناحیه تغییرشکلیافته (transformation zone) سرویکس، رایجترین رویکرد مورد استفاده برای درمان ضایعات پیشسرطانی سرویکال (نئوپلازی داخلاپیتلیالی سرویکس (CIN)) و کاهش خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم است. از آنجایی که برداشتن ناحیه تغییرشکلیافته سرویکس، یک ناحیه زخمشده را به صورت خط روی سرویکس باقی میگذارد؛ خطر عفونت پس از عمل جراحی وجود دارد. بروز عفونت پس از کونیزاسیون با چاقوی سرد (CKC ؛cold knife conization)، 36% است؛ در حالی که این میزان برای برداشتن حلقه بزرگی از ناحیه درگیر (LLETZ، که با عنوان عمل برداشتن با حلقه الکتریکی (LEEP) نیز شناخته میشود)، بسیار کمتر است (0.8% تا 14.4%). آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک میتوانند از ایجاد عفونت جلوگیری کنند و اغلب برای CKC تجویز میشوند. با این حال، هیچ توصیه رسمی درباره مصرف آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک برای پیشگیری از عفونت در زنان تحت درمان جراحی برداشت ضایعات پیشسرطانی سرویکال وجود ندارد.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی آنتیبیوتیکها برای پیشگیری از عفونت به دنبال برداشتن ناحیه تغییرشکلیافته سرویکس.
ما در پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (جلد 4، 2016)، MEDLINE ،EMBASE و LILACS تا می 2016 جستوجو کردیم. همچنین پایگاههای ثبت کارآزماییهای بالینی، فهرستهای استنادی مطالعات انتخابی، متون کلیدی و مرورهای ساختارمند پیشین را برای مطالعات بالقوه مرتبط بررسی کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفی و کنترلشده (RCT) را انتخاب کردیم که بدون توجه به نوع روش جراحی استفاده شده، اثربخشی و ایمنی آنتیبیوتیکهای پروفیلاکتیک را در زنان متحمل برداشتن ناحیه درگیر سرویکس در مقابل پلاسبو یا عدم درمان ارزیابی کرده بودند.
ما از شیوههای روششناختی استاندارد مورد انتظار کاکرین استفاده کردیم. دو نویسنده مروری بهطور مستقل کارآزماییهای بالقوه مرتبط را انتخاب، دادهها را استخراج و خطر سوگیری را ارزیابی کردند. آنها نتایج را مقایسه و عدم توافقها را از طریق مشورت حل کردند. در صورت امکان، با محققان برای اطلاعات بیشتر تماس گرفتیم.
ما از 370 مقالهای که در نتیجه جستوجو شناسایی کردیم (با حذف تکراریها)، 6 چکیده و عنوان مطالعه را بالقوه مرتبط بهشمار آوردیم. از میان این 6 مطالعه، 3 مورد دارای 708 شرکتکننده، واجد معیارهای ورود بودند. اغلب کارآزماییها خطر سوگیری (bias) متوسط یا بالا داشتند (خطر عمدتاً ناشی از عدم کورسازی و نرخ بالای دادههای ناقص بود). ما هیچ کارآزمایی در جریانی را شناسایی نکردیم. با آنکه تمام مطالعات در زمان جستوجو و استخراج دادهها در ژورنالهای دارای داوری تخصصی (peer-reviewed) منتشر شده بودند، دادههای کمّی درباره پیامد سنجیدهشده در یک کارآزمایی شامل 77 شرکتکننده برای ورود به متاآنالیزها ناکافی بود.
تفاوت در میزان ترشحات طولکشیده واژینال یا سرویسیت احتمالی (1 مطالعه؛ 384 شرکتکننده؛ نسبت خطر (RR): 1.29؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.72 تا 2.31؛ شواهد با کیفیت پائین) و خونریزی واژینال شدید (دو مطالعه؛ 638 شرکتکننده؛ RR: 1.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 2.82؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) در میان دو گروه مقایسهای، به سطح اثر با اهمیت از نظر بالینی نرسیده بود. به علاوه، تفاوتی در عوارض جانبی مربوط به آنتیبیوتیکها مانند تهوع/استفراغ، اسهال و سردرد در بین دو گروه وجود نداشت (دو مطالعه؛ 638 شرکتکننده؛ RR: 1.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.85 تا 3.34؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). دو گروه مقایسهای، از لحاظ بروز تب (RR: 2.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 20.0 تا 24.36)، درد زیر شکم (RR: 1.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.61 تا 1.72)، مشاوره پزشکی برنامهریزی نشده (unscheduled medical consultation) (RR: 2.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 7.41) و خوددرمانی اضافی (RR: 1.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 2.67) اختلافی نداشتند (یک مطالعه؛ 290 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین).
از آنجایی که فقط دادههای محدودی از سه کارآزمایی با خطر سوگیری متوسط تا بالا در دسترس بود، شواهد کافی برای تأیید استفاده از آنتیبیوتیکها برای کاهش عوارض عفونت پس از برداشتن ناحیه درگیر سرویکس وجود نداشت. علاوه بر این، دادههای حداقلی درباره عوارض جانبی مرتبط با آنتیبیوتیک موجود بود و هیچ اطلاعاتی راجع به خطر ابتلا به مقاومت آنتیبیوتیکی وجود نداشت. آنتیبیوتیکهای تجویزشده برای پیشگیری از عفونت پس از برداشتن ناحیه درگیر سرویکس باید فقط در شرایط تحقیقات بالینی استفاده شوند تا از تجویز غیر ضروری آنتیبیوتیکها پرهیز کرده و از افزایش بیشتر مقاومت آنتیبیوتیکی جلوگیری شود.