تعداد 14 RCT را وارد کردیم که 1280 شرکتکننده را آنالیز کردند. اکثریت قریب به اتفاق شرکتکنندگان پرتودرمانی سر و گردن دریافت نکردند، بنابراین این مرور در درجه اول پیشگیری از موکوزیت دهانی ناشی از شیمیدرمانی را ارزیابی میکند. همه مطالعات دارای خطر بالای سوگیری (bias) بودند. نتایج زیر برای مقایسه اصلی هستند: کرایوتراپی دهان در برابر عامل کنترل (مراقبت استاندارد یا عدم درمان).
بزرگسالانی که شیمیدرمانی مبتنی بر فلوئورواوراسیل (5FU) را برای سرطان اندامهای تو‐پُر (solid) دریافت میکنند
کرایوتراپی دهان احتمالا موکوزیت دهانی را با هر شدتی کاهش میدهد (RR: 0.61؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.72؛ 5 مطالعه، 444 آنالیز، شواهد با کیفیت متوسط). در جمعیتی که 728 نفر از هر 1000 نفر به موکوزیت دهانی مبتلا میشوند، کرایوتراپی دهان این میزان را به 444 نفر کاهش میدهد (95% CI؛ 379 تا 524). تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) جهت حصول یک مزیت برای یک فرد دیگر (NNTB)، یعنی برای پیشگیری از ابتلا به موکوزیت دهانی، 4 نفر است (95% CI؛ 3 تا 5).
نتایج برای موکوزیت متوسط تا شدید دهان مشابه بودند (RR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.65، 5 مطالعه، 444 آنالیز، شواهد با کیفیت متوسط). NNTB: 4؛ (95% CI؛ 4 تا 6).
موکوزیت شدید دهانی احتمالا کاهش مییابد (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.61، 5 مطالعه، 444 آنالیز، شواهد با کیفیت متوسط). در جمعیتی که 300 نفر از هر 1000 نفر به موکوزیت شدید دهانی مبتلا میشوند، کرایوتراپی دهان این میزان را به 120 نفر کاهش میدهد (95% CI؛ 81 تا 183)؛ NNTB: 6؛ (95% CI؛ 5 تا 9).
بزرگسالان دریافت کننده شیمیدرمانی مبتنی بر ملفالان (melphalan) با دوز بالا، پیش از پیوند سلول بنیادی خونساز (haematopoietic stem cell transplantation; HSCT)
کرایوتراپی دهان ممکن است موکوزیت دهانی را با هر شدتی کاهش دهد (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.35 تا 1.01؛ 5 مطالعه، 270 آنالیز، شواهد با کیفیت پائین). در جمعیتی که 824 نفر از هر 1000 نفر به موکوزیت دهانی مبتلا میشوند، کرایوتراپی دهان این میزان را به 486 نفر کاهش میدهد (95% CI؛ کمتر از 289 تا بیشتر از 833). NNTB معادل 3 نفر است، اگرچه وجود عدم قطعیت پیرامون تخمین اثرگذاری به این معنی است که 95% CI از NNTB معادل 2، تا NNTH (تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) جهت بروز آسیب برای یک فرد دیگر، یعنی ابتلای یک نفر بیشتر به موکوزیت دهانی) معادل 111، متغیر است.
نتایج برای موکوزیت متوسط تا شدید دهان مشابه بودند (RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.17 تا 1.09، 5 مطالعه، 270 آنالیز، شواهد با کیفیت پائین). NNTB: 3؛ (95% CI؛ 2 NNTB تا 17 NNTH).
موکوزیت شدید دهانی احتمالا کاهش مییابد (RR: 0.38؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.72، 5 مطالعه، 270 آنالیز، شواهد با کیفیت متوسط). در جمعیتی که 427 نفر از هر 1000 نفر به موکوزیت شدید دهانی مبتلا میشوند، کرایوتراپی دهان این میزان را به 162 نفر کاهش میدهد (95% CI؛ 85 تا 308)؛ NNTB: 4؛ (95% CI؛ 3 تا 9).
نشان داده شده که کرایوتراپی دهان بیخطر است، با نرخ بسیار پائین بروز عوارض جانبی خفیف، مانند سردرد، لرز، بیحسی/اختلال چشایی، و دندان درد. به نظر میرسد که این امر به نرخ بالای تبعیت از درمان که در مطالعات وارد شده مشاهده میشود، کمک میکند.
شواهدی محدود یا عدم وجود شواهد در مورد پیامدهای ثانویه این مرور، یا بیمارانی که تحت دیگر شیمیدرمانیها، پرتودرمانی، درمان هدفمند، یا مقایسه کرایوتراپی دهان با دیگر مداخلات یا رژیمهای مختلف کرایوتراپی دهان بودند، به دست آمد. بنابراین نمیتوان نتیجهگیریهای محکم و قوی اتخاذ کرد. همچنین هیچ شواهدی در مورد تاثیرات کرایوتراپی دهان در کودکان تحت درمان سرطان وجود نداشت.