امروزه در عمل بالینی نوین، از ترانسفیوژن پلاکت برای پیشگیری و درمان خونریزی در افراد مبتلا به ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenic) به دلیل نارسایی مغز استخوان بسیار استفاده میشود. گرچه پیشرفتهای چشمگیری در 40 سال گذشته در زمینه درمان ترانسفیوژن پلاکت صورت گرفته، در برخی از زمینهها مخصوصا در مورد استفاده از ترانسفیوژن پروفیلاکتیک پلاکت برای پیشگیری از خونریزی ترومبوسیتوپنیک، همچنان جای بحث دارد.
این یک نسخه بهروز از مرور کاکرین است که اولینبار در سال 2004 منتشر شد و در سال 2012 نیز بهروز شد که چهار سوال را بررسی کرد: استراتژی ترانسفیوژن پلاکت به صورت پروفیلاکتیک در برابر فقط ترانسفیوژن درمانی؛ آستانه ترانسفیوژن پلاکت پروفیلاکتیک؛ ترانسفیوژن پلاکت دوز پروفیلاکتیک؛ و ترانسفیوژنهای پلاکت در مقایسه با درمانهای جایگزین. این مرور حالا به چهار مرور کوچکتر در ارتباط با هر یک از سوالها، تقیسم شده است، مرور پیش رو آستانههای پروفیلاکتیک ترانسفیوژن پلاکت را مقایسه میکند.
سه کارآزمایی متناسب با معیارهای ورود ما بوده و برای آنالیز در این مرور انتخاب شدند (499 شرکتکننده). تمامی سه کارآزمایی آستانه استاندارد (10 × 109/لیتر) را در برابر آستانه بالا (20 × 109/لیتر یا 30 × 109/لیتر) مقایسه کردند. هیچ یک از کارآزماییها آستانه پائین را در برابر آستانه استاندارد یا دیگر آستانهها مقایسه نکردند. این کارآزماییها بین سالهای 1991 تا 2001 انجام شدند و شرکتکنندگان از جمعیتهای بیمار قابل مقایسه بودند.
مرور اصیل چهار کارآزمایی را در برمیگرفت (658 شرکتکننده)، در نسخه بهروز قبلی این مرور یک کارآزمایی را حذف کردیم (با 159 شرکتکننده)، به دلیل اینکه کمتر از 80% شرکتکنندگان آن مبتلا به یک اختلال خونی بودند. کارآزمایی جدیدی را برای این نسخه بهروز از مرور شناسایی نکردیم.
به طور کلی، کیفیت روششناسی مطالعات در پیامدهای مختلف، بر اساس متدولوژی درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) پائین بود. هیچ یک از مطالعات وارد شده، در هر حیطهای، در خطر پائین سوگیری قرار نداشتند و تمامی این مطالعات جایی برای کاهش اعتبار داشتند.
سه مطالعه، تعداد شرکتکنندگانی را که حداقل دچار یک اپیزود خونریزی قابل توجه از نظر بالینی طی 30 روز اول مطالعه شده بودند، گزارش دادند. هیچ شواهدی دال بر تفاوت در تعداد شرکتکنندگان با یک اپیزود خونریزی بالینی معنیدار بین گروههای آستانه استاندارد و بالاتر وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 1.35،؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.95 تا 1.90؛ سه مطالعه؛ 499 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
یک مطالعه تعداد روزهایی را که در آنها خونریزی چشمگیر از لحاظ بالینی رخ داد، گزارش دادند (برای معیارهای تکراری تعدیل شد). هیچ شواهدی دال بر تفاوت در تعداد روزهای خونریزی به ازای هر عضو بین گروه با آستانه استاندارد و گروه با آستانه بالا پیدا نشد (سهم نسبی روزهای خونریزی با درجه 2 سازمان جهانی بهداشت یا بیشتر (RR: 1.71؛ 95% CI؛ 0.84 تا 3.48؛ 0.162 = P؛ یک مطالعه؛ 255 شرکتکننده؛ نتایج خود نویسندگان، شواهد با کیفیت پائین).
دو مطالعه تعداد شرکتکنندگان مبتلا به خونریزی شدید یا تهدید کننده حیات را گزارش دادند. هیچ شواهدی دال بر تفاوت در تعداد شرکتکنندگان با خونریزی شدید یا تهدید کننده بین سطح آستانهای استاندارد و بالا پیدا نشد (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.88؛ دو مطالعه؛ 421 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
فقط یک مطالعه زمان تا نخستین اپیزود خونریزی را گزارش کرد. شواهدی مبنی بر تفاوت در زمان تا اولین اپیزود خونریزی بین سطح آستانهای استاندارد و بالا دیده نشد (نسبت خطر (HR): 1.11؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.91؛ یک مطالعه؛ 255 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
تنها یک مطالعه، مورتالیتی به هر علتی را در 30 روز نخست از شروع مطالعه گزارش داد. هیچ شواهدی دال بر تفاوت در مورتالیتی به هر علتی بین گروه با آستانه استاندارد و بالا یافت نشد (RR: 1.78؛ 95% CI؛ 0.83 تا 3.81؛ یک مطالعه؛ 255 شرکتکننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
سه مطالعه تعداد دفعات ترانسفیوژن پلاکت را به ازای هر شرکتکننده گزارش کردند. دو مطالعه میانگین تعداد دفعات ترانسفیوژن پلاکت را به ازای هر شرکتکننده گزارش دادند. کاهش چشمگیری در تعداد دفعات ترانسفیوژن پلاکت به ازای هر شرکتکننده در گروه با آستانه متوسط وجود داشت (تفاوت میانگین (MD): 2.09‐؛ 95% CI؛ 3.20‐ تا 0.99‐؛ دو مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین).
یک مطالعه تعداد واکنشهای ترانسفیوژن را گزارش داد. هیچ شواهدی برای اثبات تفاوت بین واکنشهای ترانسفیوژن در گروه با آستانه استاندارد و بالا وجود نداشت (RR: 0.07؛ 95% CI؛ 0.00 تا 1.09؛ یک مطالعه؛ 79 شرکتکننده).
هیچ یک از مطالعات کیفیت زندگی را گزارش نکردند.